Category: Κάνουν τέχνη

Κάνε το μεγαλύτερο!!

Ένας οδηγός για να κάνεις μεγάλα στένσιλ.
Σε αυτό το σημείο θα χρειαστεί να ασχοληθείς περισσότερο από την απλή εκτύπωση σε ένα φύλλο μεγέθους του τύπου Α4 ή Α3, γιατί πρέπει να κάνεις κάποιες ρυθμίσεις στις αναλογίες της εκάστοτε εικόνας, ως προς τις διαστάσεις της.
Το λοιπόν.. (που λέει και η Μ.)
Χωρίζεις την εικόνα που θες σε όσα κομμάτια χρειάζεται για να καλύψεις το σημείο της επιλογής σου.
Θα σου δώσω ένα παράδειγμα για συγκεκριμένες διαστάσεις και εσύ μετά κάνε τα δικά σου..
Έστω ότι θες να καλύψεις έναν τοίχο με χαρτιά Α3 (όπου το Α3 έχει διαστάσεις 29,7 * 42 εκατοστά), οι διαστάσεις που θες είναι 178 ύψος * 126 πλάτος σε εκατοστά, τώρα παίρνεις την εικόνα και την χωρίζεις σε όσα Α3 χρειάζεται για να καλύψεις αυτή την απόσταση, συγκεκριμένα εδώ είναι 3 κομμάτια οριζόντια επί 6 κομμάτια κάθετα -και το Α3 είναι στο οριζόντιο. Το http://imagesplitter.net/ μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να χωρίσεις την εικόνα σε όσα κομμάτια επιθυμείς.
Όταν το χωρίσεις, για να πετύχεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα μεταξύ ανάλυσης της εικόνας, και πλήρους εφαρμογής της στις διαστάσεις του Α3 ίσως χρειαστεί να αλλάξεις τα πίξελ.
6x3 fight
Το λοιπόν…
Παίρνουμε την εικόνα που θέλουμε και την βάζουμε σε ένα πρόγραμμά που μπορούμε να βρούμε και online ή έχουμε ήδη στον υπολογιστή μας όπου κάνει αυτή την αλλαγή. Αυτό που αναζητούμε λέγεται “resize image” και τροποποιεί το πλάτος και το ύψος της εικόνας – (pixels) (Width – Height).
Ένα καλό και γρήγορο πρόγραμμα online είναι το pixlr.com, πατάμε EXPRESS, πατάμε browse (επιλέγουμε την εικόνα), πατάμε Adjustment, πατάμε Resize, καθορίζουμε τις διαστάσεις που θέλουμε (όπου Width = πλάτος και όπου Height = Ύψος), πατάμε Apply και Save για να το σώσουμε.
Σημειώσεις που μπορεί να βρεις χρήσιμες:
Οι διαστάσεις της Α4 σελίδας σε pixel είναι 794 Width x 1122 Height.
Οι διαστάσεις της Α3 σελίδας σε pixel είναι 1122 Width x 1587 Height.
Για να βρείς τις αναλογίες εκατοστών σε pixel και αντίστροφα, βάζεις τα δεδομένα σε έναν online converter όπως αυτόν.
Αν θες να εξοικονομήσεις μελάνι εκτύπωνε τα φύλλα σε πολύ ελαφρύ γκρι χρώμα -έτσι κι αλλιώς θα κοπεί. 🙂
Επιπλέον το γεγονός που μπορεί να σε ανησυχήσει, αν εκτυπώσεις την εικόνα σε Α3 ή Α4 και τα σημεία που θα πρέπει να κόψεις βρίσκονται στις άκρες, μπορεί να εχει σαν απ[οτελεσμα να χαθεί το πλαίσιο – κορνίζα του χαρτιού δεν υπάρχει, γιατί οι εκτυπωτές αφήνουν 1 χιλιοστό κενό περιμετρικά της εκτύπωσης.
Η ίδια τεχνική μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για εκτυπώσεις και κολλήσεις την ίδια εικόνα σε μορφή αφίσας. Ενώνεις τα κομμάτια του πάζλ και κάνεις ένα μεγάλο έργο.

Διονύσης Καβαλλιεράτος

Ο Καβαλλιεράτος είναι ευφάνταστος, είναι τολμηρός, είναι αστείος και διεισδυτικός. Απελευθερωμένος από ταμπού και διαθέτοντας μεγάλη τεχνική ικανότητα, συνθέτει εικόνες που είναι ταυτόχρονα αστείες και βαθυστόχαστες, που προσπαθούν να αναλύσουν τον κόσμο των ιδεών, των συναισθημάτων και τις αισθητικής, δημιουργώντας στο θεατή έντονα συναισθήματα και αντιδράσεις. Από την πρώτη του ατομική έκθεση το 2005, ο Καβαλλιεράτος δημιουργεί μια πολύ ιδιαίτερη εικονοποιία, πολυσύνθετη και πολυεπίπεδη, αιχμηρή, διεισδυτική, ειρωνική και γι’ αυτό απόλυτα σοβαρή. Τα έργα του, οι εγκαταστάσεις, τα σχέδια και τα βίντεό του είναι παρωδίες της πραγματικότητας, άλλοτε σκοτεινά και δυσοίωνα και άλλοτε χαρούμενα και δυσοίωνα ή έστω πραγματιστικά. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο Δάντης, ο Ιησούς και πρόσφατα ο Οιδίποδας είναι μερικοί από τους πιο διάσημους ήρωες της δουλειάς του, πλαισιωμένοι από καρτουνίστικες φιγούρες ζώων και φρούτων. Φιλόδοξος στόχος όλων αυτών των πρωταγωνιστών μοιάζει να είναι η εξιστόρηση του παραμυθιού της ζωής, η Γένεση και η γέννηση, ο θάνατος, το σεξ, η φιλοσοφία. Φυσικά, αυτή η αφήγηση τελειώνει, εμμέσως πλην σαφώς, με την απλή διαπίστωση ότι δεν υπάρχει καμία παρηγορητική βεβαιότητα. Όλα αυτά δοσμένα με μαστοριά στη γλυπτική και δεξιοτεχνία στο σχέδιο. Φιγούρες-πρότυπα και φιγούρες παραμυθιών, σύγχρονη και αρχαία μυθοπλασία μπλέκονται για να σατιρίσουν αλλά και να αγκαλιάσουν μια κοινωνία που παραπαίει ανάμεσα στον πραγματισμό και το μεγαλοϊδεατισμό. Η κεραμική εγκατάσταση Let’s Do the Locomotion παραπέμπει στον τρόπο με τον οποίο χορεύεται καμιά φορά αυτό το τραγούδι, με τους χορευτές να σχηματίζουν τρενάκι. Μόνο που σ’ αυτό το χορευτικό τρενάκι συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα. Κατ’ αρχήν, οι χορευτές δεν είναι άνθρωποι, εκτός από έναν. Όλοι οι άλλοι είναι ζώα. Ζώα που φοράνε, όπως και ο άνθρωπος άλλωστε, μια μουτσούνα που παριστάνει ένα άλλο ζώο. Έτσι, η καμηλοπάρδαλη μοιάζει να έχει ντυθεί γαρίδα, ο ρινόκερος κόμπρα, η τίγρης γάιδαρος και πάει λέγοντας. Επίσης, όλοι οι συμμετέχοντες στο χορό είναι γένους αρσενικού, και μάλιστα είναι όλοι σε στύση, οπότε μοιάζει σαν να πρόκειται για ένα τρενάκι-χορευτικό όργιο. Ποιος είναι ποιος; Ποια τα επίκτητα χαρακτηριστικά, πώς διαμορφώνεται η προσωπικότητα; Πώς διαμορφώνεται η σεξουαλικότητα; Πώς διαμορφώνονται τα στερεότυπα;
Ο Διονύσης Καβαλλιεράτος καταφέρνει να αποτυπώσει μέσα από τα έργα του το σουρεαλισμό των ιδεών και των αισθημάτων, το σουρεαλισμό της ανθρώπινης κοινωνίας που μας περιβάλλει αδιάκοπα, αλλά τον αγνοούμε πεισματικά.

o amnos tou theou seven dicks Jesus hidden in Napoleon’s boudoirΟιδίποδα Πάλι σκότωσες τη μάνα σου και γάμησες τον πατέρα σου aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa The old bordelo on the hill of sold souls tumblr_mdxrxiY8r91rn5hyno1_1280 Κι αν δεις καράβι στο βουνό, μουνί θα το’χει σύρει 1 Κι αν δεις καράβι στο βουνό, μουνί θα το’χει σύρει 2

Stencil – Βασικές οδηγίες

Αρχικά σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερο να θέσω έναν βασικό οδηγό κοπής stencil για να πάψεις να είσαι αβέβαιος/η για τη διαδικασία. Λάβε υπόψην ότι αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση ο μόνος τρόπος για να το κάνεις, απλά είναι ο πιο αποτελεσματικός που έχω βρεί μέχρι σήμερα.
Σε γενικές γραμμές, η εφαρμογή και η χρήση του stencil θα σου υπαγορεύσει ποια υλικά είναι τα πιο κατάλληλα. Για παράδειγμα, για εσωτερική εργασία σε τοίχους ή πόρτες, δεν υπάρχει λόγος για τσαπατσουλιές, κόβεις το σχέδιο και το κολλάς εντελώς επίπεδα στον τοίχο “όμορφα και ωραία” καλύπτοντας τα εσωτερικά και εξωτερικά περιγράμματα και ότι δε θες να βαφτεί με χαρτοταινία. Ωστόσο, για την εργασία στους δρόμους όταν ο χρόνος και η ταχύτητα είναι σημαντικά, θα πρέπει να κοπεί το stencil από κάτι πιο ανθεκτικό, όπως ένα χαρτόνι μεσαίου πάχους και βάρους, που μπορεί ακριβώς να κρατηθεί ενάντια στον τοίχο για ψεκάζεις μέσα γρήγορα. Μια άλλη καλή τεχνική είναι να εκτυπώσεις ή φωτοτυπήσεις το σχέδιο του stencil και να το πλαστικοποιήσεις. Αυτό θα εξακολουθεί να είναι αρκετά εύκολο να κοπεί και να διατηρηθεί το σχήμα του εκπληκτικά καλά.
Μόλις ξέρεις πού θα κάνεις το stencil και έχεις την ιδέα στο μυαλό, θα πρέπει να αρχίσεις την κατασκευή της εικόνας, είτε σε χαρτί ή στον υπολογιστή. Κατά την κατασκευή της εικόνας, είναι σημαντικό να θυμάσε τις βασικές αρχές του σχεδιασμού stencil, δεν μπορείς να έχεις κλειστά λευκά διαστήματα ή «νησίδες» μέσα σε μαύρες περιοχές, διότι στην ουσία αυτές οι μαύρες περιοχές είναι αυτό που θα πρέπει να κόψεις.
stencil-cut-tut-image_2
Τώρα, αφού έχεις την εικόνα σε χαρτί μπορείς είτε να το κολλήσεις σε κάποιο παχύτερο χαρτόνι με κόλλα -καλό είναι να μην βάλεις πολύ- και το κόψεις εκεί, για να γίνει πιο ανθεκτικό, ή να πλαστικοποιήσεις το χαρτί, και τα δύο εξυπηρετούν το ίδιο καλά. Θα δεις επίσης, ότι μετά από μια σειρά ψεκασμών το stencil θα σκληρύνει, γιατί τα στρώματα μπογιάς θα ξεραθούν και θα το ενισχύσουν.
Υπάρχουν πολλά μέσα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να κόψεις το stencil. Κοπίδια -ειδικά και μη-, μαχαίρια, λεπίδες ξυραφιών και ψαλίδια, όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν, εμπειρικά το πιο έμπιστο είναι το κοπίδι ακριβείας, είναι το πιο αξιόπιστο και το καλύτερο για την επίτευξη στις μικρές λεπτομέρειες, όπως οι καμπύλες ή οι μικρές γωνίες. Κρατάς το κοπίδι όπως ένα μολύβι σε γωνία περίπου 50 μοιρών, και πάντα να είσαι προσεκτικός καθώς οι περισσότερες λεπίδες είναι εξαιρετικά αιχμηρές -χωρίς πλάκα. Επίσης, φρόντισε να έχεις επαρκή προστασία κάτω από το σχέδιο του stencil για να αποφύγεις την πρόκληση βλάβης στο κοπίδι.
Αφού τελειώσεις το κόψιμο σε όλες τις λεπτομέρειες του stencil -και αυτό είναι το πιο δύσκολο κομάτι-, είσε έτοιμος για την εφαρμογή. Τα περισσότερα παραδοσιακά στενσιλ στο δρόμο βασίζονται σε σπρέι βαφής, χρησιμοποιουνται ως ένα γρήγορο και οικονομικό μέσο για να εφαρμόστει η εικόνα στους τοίχους. Δοκίμάσε και χρησιμοποιήσε ένα ματ χρώμα, δεδομένου ότι θα διαρκέσει πολύ περισσότερο και αποτρέπει ανεπιθύμητες γυαλάδες και αντανακλάσεις πάνω στο σχέδιο που μπορεί να προκύψουν από τη χρήση με gloss βάση στο χρώμα. Κατά την εφαρμογή στον τοίχο ή όπου και αν πρόκειται να το χτυπήσεις, βεβαιωσου ότι το χαρτι είναι επίπεδα ενάντια στην επιφάνεια, ώστε να αποφύγεις τις πιτσιλιες και να κρατήθει στις γραμμές.
Εύκολο? Είναι! Λερώνει και πολύ όμορφα επίσης! Καλή αρχή!
Speak to the world!

Σάρα Κέιν – In-yer-face theatre

«Η Σάρα Κέιν πέθανε τραγικά. Ήταν τόσο μεγάλος και τόσο βαθύς ο τρόμος του κόσμου. Δεν τον άντεξε. Ήταν γυμνή. Απροστάτευτη. Γυμνά είναι και τα έργα της. Τρομαγμένα. Τρομερά»
4784
Η υπόθεση της σύντομης ζωής και του τραγικού της τέλους, δε έπαψε στιγμή να απασχολεί τον κόσμο του θεάτρου. Ακόμα και ο τρόπος της αυτοκτονίας της στην κλινική στην οποία νοσηλευόταν μετά από μια αποτυχημένη απόπειρά της, παίρνει διαστάσεις μύθου. Βρέθηκε κρεμασμένη από τα κορδόνια των παπουτσιών της σε μια τουαλέτα στο London’s King’s College Hospital. Η Σάρα Κέιν συναγωνίζεται το μύθο της Σύλβια Πλαθ και των ιδανικών νέων αυτόχειρων στην ιστορία της τέχνης. Υπάρχει πιο ιδανικό τέλος για μια ιδιοφυία από αυτό; Τρεφόμαστε από την ιδέα των ρομαντικών ηρώων. Προτιμάμε να είναι σαν τη Σύλβια Πλαθ και όχι σαν τον Τζεφ Κουνς. Υπάρχει πάντα αυτή η επικίνδυνη, τραγική παρεξήγηση: Να βλέπουμε τα έργα τους σαν μια προετοιμασία για το τέλος, ή σαν μέρος αυτού του δραματικού τέλους. Αν και έχουν γραφτεί πολλά για την θυελλώδη προσωπικότητά της, στην παραγματικότητα, μόνο μέσα από τα έργα μπορούμε να διαβάσουμε πράγματα για το χαρακτήρα της. Οι πληροφορίες για την προσωπική της ζωή είναι ελάχιστες. Οι φίλοι της κράτησαν το στόμα τους κλειστό.Οι πληροφορίες που έχουμε είναι ότι έδινε μάχη για χρόνια με την κατάθλιψη.
Η Σάρα Κέιν γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1971, στο Μπρέντγουντ του Εσσεξ και μεγάλωσε μέσα σε μια οικογένεια ευαγγελιστών. Σπούδασε θέατρο στο πανεπιστήμιο του Μπέρμινχαμ και αποφοίτησε το 1992. Εγραψε τις δυο πρώτες σκηνές του Blasted, στη διάρκεια των σπουδών της. Ηθελε να γίνει ποιήτρια, αλλά θεώρησε ότι δε μπορούσε να εκφράσει μέσα από την ποίηση τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Επέλεξε την τέχνη του θεάτρου. Η ίδια δήλωνε ότι τη θεωρούσε την πιο υπαρξιακή τέχνη, γιατί «το θέατρο δεν έχει μνήμη». Ανάμεσα στο κοινό που παρακολούθησε την επί σκηνής παράσταση αυτών των σκηνών ήταν ο ατζέντης Μελ Κάνιον, ο οποίος της συνέστησε να στείλει τη δουλειά της στο Ρόγιαλ Κορτ. Εδώ γεννιέται θεατρικά η Σάρα Κέιν. Eδώ γεννιέται το «In-yer-face theatre» Ηδη από το 1979, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Μαξ Στάφορντ Κλαρκ, το Ρόγιαλ Κορτ, μέσα στην ταραχώδη δεκαετία του ’80 στη Βρετανία, έθρεψε μια ομάδα νέων τότε συγγραφέων, όπως η πρόωρα χαμένη ‘Αντρεα Ντάμπαρ, ο Χανίφ Κιουνέισι, η Σάρα Ντάνιελς και ο Τζιμ Κάρτράϊτ. Στη διάρκεια όλης αυτής της δεκαετίας το Ρόγιαλ Κορτ κολύμπησε κόντρα στο ρεύμα του πλούσιου μιούζικαλ και των ελαφρών κωμωδιών του Γουέστ Εντ, ανεβάζοντας έργα όπως το Top Girls της Κάριλ Τσέρτσιλ.
Στη δεκαετία του 1990 αναλαμβάνει καλλιτεχνικός διευθυντής ο Στίβεν Ντάλτρι. Είναι νέος, θυμωμένος και θορυβώδης. Φέρνει τον αέρα της αμφισβήτησης των 50΄s. Το ίδιο και οι νέοι συγγραφείς του Ρόγιαλ Κορτ. Η Σάρα Κέιν, ο Τζο Πένχολ, ο Τζες Μπάτεργουρορθ, ο Αντονι Νίλσον, ο Μάρτιν Μακ Ντόνα, ο Μαρκ Ρέιβενχιλ. Τα έργα τους είναι ωμά, κανένας έλεος για το θεατή. Κάθε ανέβασμα είναι μια πρόκληση. Το Ρόγιαλ Κορτ είναι το πιο μοντέρνο θέατρο της Ευρώπης. Η πρότασή του είναι ισχυρή. Αυτά τα παιδιά γράφουν και φτιάχνουν το θεατρικό κίνημα που εξακολουθεί να επηρεάζει από άκρη σε άκρη την Ευρώπη μέχρι σήμερα. Λέγεται: «In-yer-face theatre». Μέχρι σήμερα είναι το πιο ισχυρό θεατρικό ρεύμα του μεταπολεμικού κόσμου. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η ωμή αναπαράσταση της πραγματικότητας. Κύριος σκοπός, να ταρακουνηθεί το κοινό. Κυρίως αυτό. Το Ρόγιαλ Κορτ μέσα από επικρίσεις ισχυροποιείται όλο και περισσότερο. Το αναγνωρίζει πρώτα η παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Την ίδια εβδομάδα που οι New York Times παρουσιάζουν το Royal Court ως το πιο σημαντικό θέατρο στην Ευρώπη, οι Times το αποκαλούν «χωματερή».
Ο Τζακ Τίνκερ της Daily Mail έκανε λόγο για «αηδιαστική γιορτή βρομιάς», ενώ ο Τσαρλς Σπένσερ της Telegraph το αποκάλεσε «δυσάρεστο έργο». Το Blasted αποτελεί θεατρικό σκάνδαλο, εφάμιλλο αυτού που δημιούργησε ο Εντουαρντ Μποντ, στο ίδιο θέατρο, το 1965 με το «Saved”. Tότε τον είχε υποστηρίξει ο Λόρενς Ολίβιε. Τώρα με τη σειρά του, αυτός και ο Χάρολντ Πίντερ υπερασπίζονται την καλλιτεχνική δημιουργία της Κέιν. Οι ίδιες περίπου αρνητικές κριτικές γράφονται και για το “Phaedra’s Love”. H Τelegraph γράφει: «Εδώ δεν απαιτείται κριτικός θεάτρου, απαιτείται ψυχίατρος». Μόνο με το τέταρτο έργο της, το Crave, η κριτική αρχίζει κάπως να μετακινείται θετικά. Αρχίζουν να αναγνωρίζουν ότι αυτό το ρεύμα δεν είναι μια πρόσκαιρη μόδα. Οι συγγραφείς έχουν την δική τους προσωπική, ισχυρή φωνή.
Η Σάρα Κέιν στη σύντομη καριέρα της έγραψε 5 έργα: Blasted, Phaedra’s Love, Cleansed, Crave, 4.48 Psychosis και μια ταινία (Skin)
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=Z35muSllISg&feature=player_embedded[/youtube]
Το 2005, η Γκάρντιαν δημοσιεύει αυτό: Μια δημόσια συγγνώμη για τον τρόπο με τον οποίο απεκάλεσε τη Σάρα Κέιν. Οχι, δε νοσηλευόταν σε ψυχιατρική κλινική, όχι δεν ήταν τρελή. Αυτό διαβάζει κανείς κάτω από τις γραμμές. Είναι η δημόσια συγγνώμη μιας μεγάλης εφημερίδας προς την οικογένεια και τους φίλους της έξι χρόνια αργότερα. Η αναγνώριση μιας συγγραφέως, της οποίας τα έργα μέχρι και σήμερα δεν έχουν παιχτεί στις μεγάλες σκηνές της Βρετανίας. Λίγο πιο κάτω ακολουθεί μια συνέντευξη του συγγραφέα Μαρκ Ρέιβενχιλ. Οι φήμες λένε ότι δέχτηκε να μιλήσει, με αυτή τη συμφωνία: να αποκατασταθεί το όνομά της.Μιλάει για τη φίλη του για πρώτη φορά, έξι χρόνια μετά το θάνατό της. Ο Ρέιβεχνιλ λέει με το κλασικό χιούμορ του ανάμεσα στα άλλα: “Οπου και αν πάω από τότε που πέθανε, με ρωτάνε αν ήξερα τη Σάρα Κέιν. Και πιστεύω πως όταν πεθάνω, στη νεκρολογία μου θα υπάρχει το “γνώριζε τη Σάρα Κέιν”. Για τον Ρέιβενχιλ η Κέιν είναι μια κλασική συγγραφέας. Η καλύτερη της γενιάς τους. «Η δουλειά της είναι πολύ καλύτερη από το μύθο της αυτοκτονίας της», λέει. «Κανένα έργο δε γράφτηκε από ένα άτομο που ήξερε ότι θα αυτοκτονήσει . Ο μύθος , η βιογραφία και τα κουτσομπολιά είναι πλήθος γύρω από το έργο του κάθε καλλιτέχνη, δυσκολεύει την άποψή μας, αλλά κανείς δεν την ήξερε περισσότερο από όσο η ίδια τον εαυτό της. Αν και την γνώριζα δεν την ξέρω. Κανείς ποτέ δε την ήξερε. Καλύτερα, ας σκύψουμε πάνω από το έργο της».

Sarah Kane: Λαχταρώ

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου. Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου, Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου, Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό, Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ” αρέσουν τα παπούτσια σου, Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο, Και να σου τρίβω το σβέρκο σου, Και να σου φιλάω τα πόδια σου, Και να σου κρατάω το χέρι σου, Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου, Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου, Και να γελάω με την παράνοια σου, Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο, και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν, Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα, Και να σ” αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα, Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο, Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ, Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ” αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα. Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου. Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου, Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου, Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ, Και να τρελαίνομαι όταν αργείς, Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα, Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια, Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός, Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο, Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς, Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου, Και να παρακαλάω να σ” ήξερα μια ζωή. Και ν” ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου, Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου, Και να τρομάζω όταν θυμώνεις, Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο, Και να σ” αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία, Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς, Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω, Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω, Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι, Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου, Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες, Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις, Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς, Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω, Και ν” αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ” το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω, Και ν” αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι, Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ” αγαπούσε, Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις, Και να σ” αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια, Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα, Και να μη σ” αφήνω να σηκωθείς απ” το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις, Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω, Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι, Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα, Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα, Και να θέλω ότι θέλεις, Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής, Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου, Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς, Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ” ζωή σου, Και να ξεχνάω ποιος είμαι, Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί, Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο Τον ακάθεκτο Τον ακατάλυτο Τον ακατάσβεστο Τον μεταρσιωτικό Τον ψυχαναληπτικό Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή, ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Περισσότερα…

Rodrigo Garcia – Golgota picnic

Οταν η βία εισάγεται ως αισθητικό γεγονός, οι λέξεις αδειάζουν από το οξύ νόημά τους και η ουσία ενός εγχειρήματος αποδυναμώνεται εξ ορισμού. Αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι η αίσθηση που μεταδίδει ο πάντα ακραίος Ροντρίγκο Γκαρσία με τα αιρετικά θεάματά του.
Τόσο ώστε να αναρωτιέται κανείς αν η πρόκληση είναι για την πρόκληση ή αν οι συχνά αποκρουστικές εικόνες του πετυχαίνουν να αφυπνίσουν την οργή μας για τις καταστροφικές υποσχέσεις της καταναλωτικής κοινωνίας.
golgota-picnic-bild-540x304
Με τον συμβολικό τίτλο «Golgota picnic» ο Αργεντινός συγγραφέας, σκηνοθέτης και σκηνογράφος επιχειρεί να αντιπαραβάλει τη μανιακή εμμονή μας στο κεφαλαιοκρατικό μοντέλο της αφθονίας με τη θρησκοληψία, έτσι όπως καπηλεύεται εδώ και αιώνες τον χριστιανικό -και ιδιαίτερα τον καθολικό- κόσμο. Καθολικός ο ίδιος, έχοντας βιώσει την οικονομική κατάρρευση της χώρας του αλλά και τη ανάλογη σταδιακή αποσύνθεση της Ισπανίας στην οποία ζει τώρα, θίγει καυτά θέματα που έντεχνα αποσιωπώνται ή αγγίζονται με αβρότητα από άλλους ομότεχνούς του.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ενδιαφέρουσες δονήσεις σε επίπεδο ιδεών που εξαπολύει, τις εμπνευσμένες από πίνακες των Τζιότο, Βαν ντερ Βάιντεν και Ρούμπενς σκηνές του και κάποιες εντυπωσιακές βιντεοπροβολές, όπως αυτή του έκπτωτου αγγέλου που παραπέμπει στην ταινία του Βιμ Βέντερς «Τα φτερά του έρωτα».
Κατ’ επέκταση, ενώ η παράστασή του ορθώνει μια αντικαπιταλιστική κραυγή και ένα δριμύτατο κατηγορώ στην Καθολική Εκκλησία, το αποσπασματικό, γεμάτο τετριμμένες υποδείξεις, κείμενο («Οποιος δεν έχει χιούμορ, δεν απολαμβάνει τη ζωή», «Μόνο οι ηλίθιοι θέλουν να ζήσουν», «Μισούμε τους πλούσιους. Εμείς που δεν είμαστε πλούσιοι επιτέλους συμφωνούμε σε κάτι, «Hell is here»…) και ο τρόπος διαχείρισης των υλικών του φθηναίνουν το αποτέλεσμα, ενώ η ωμότητά των δράσεων συχνά ξεπερνά κάθε όριο, με κίνδυνο οι εμπρηστικές καταγγελίες να γίνουν μπούμερανγκ.
Και το πρόβλημα βέβαια δεν έγκειται στην απομυθοποίηση της ζωής του Χριστού (στην προκειμένη περίπτωση παρουσιάζεται σαν άνθρωπος τρωτός και μάλιστα με τα στοιχεία ενός απαράδεχτου δημαγωγού), που αφηνίασε τους Γάλλους φονταμενταλιστές Καθολικούς τόσο ώστε να δημιουργήσουν επεισόδια έξω από το θέατρο στο Παρίσι.
Η ιστορία του θείου δράματος, εξάλλου, ιδωμένη από αντίστροφη οπτική μπορεί να θεωρηθεί και ως ένας ύμνος στην πράξη εκείνη που εξιλεώνει την ανθρωπότητα.
Το πρόβλημα δεν αναδύεται ούτε μέσα από τις αιχμηρές αναφορές στην πολιτισμική κληρονομιά της Δύσης -τον τρόπο, δηλαδή, με τον οποίο μεγάλο μέρος έργων υψηλής τέχνης πραγματεύονται θρησκευτικά θέματα αναπαριστώντας συχνά εικόνες τρόμου. Ούτε ακόμη και στο χαλί από άπειρα ψωμάκια χάμπουργκερ που κάλυψαν όλη τη σκηνή «ευωδιάζοντας» ενοχλητικά και έχοντας την πρόθεση να αντιπαραθέσουν το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων από τον Ιησού με το θαύμα του (σύγχρονου) Θεού Μακ Ντόναλντς.
Το πρόβλημα ξεκινά από την ανάγκη του πολύπλευρου δημιουργού να σοκάρει το κοινό -και ας το αρνείται ο ίδιος- με κάθε δυνατό μέσο. Μόνο που σ’ αυτή την περίπτωση ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, καθώς η περφόρμανς καταφεύγει σε επιτηδευμένες ευκολίες, υπερκαταναλώνει και κατ’επέκταση «καίει» τα ευρήματά της και κυρίως προκαλεί αηδία.
Είδαμε λοιπόν ζωντανά σκουλήκια να επιπλέουν μέσα σε έναν Πύργο της Βαβέλ από μπιφτέκια, υποδεικνύοντας τα συστατικά με τα οποία μας δηλητηριάζουν καθημερινά οι πολυεθνικές των φαστφουντάδικων.
Είδαμε ανθρώπους να κάνουν εμετό, σεξουαλικά συμπλέγματα να λούζονται με πολύχρωμες μπογιές, τρίχες απόκρυφων σημείων του σώματος να φτιασιδώνονται, γεννητικά όργανα επί σκηνής αλλά και μεγεθυμένα σε γιγαντοοθόνη. Βαρεθήκαμε να ατενίζουμε τη θέα ενός επίμονου και αδικαιολόγητου γυμνού.
Με αποκορύφωμα τον ολοτσίτσιδο πιανίστα Μαρίνο Φορμέντι (τον έχουν αποκαλέσει Γκλεν Γκουλντ του 21ου αιώνα) να κλείνει απρόσμενα την παράσταση ερμηνεύοντας εξαιρετικά το 45λεπτο έργο του Χάιντ «Επτά τελευταίες λέξεις του Χριστού στο Σταυρό». Η θεία μουσική σε διάλογο με το απεχθές σήμερα.
 
[vimeo]http://vimeo.com/29909860[/vimeo]