Skip to content
Μια εξαιρετικη περιπτωση ανθρωπου και προσπαθειας με αποτελεσμα, ο Pete Eckert, ολικα τυφλος, αλλα παντα “οπτικος τυπος” οπως δηλωνει, μας εκπλητει με το εργο του. Αρχικα ξυλουργος -καλλιτεχνης, οταν πριν χρονια τυφλωθηκε, αρχισε να βλεπει τον κοσμο διαφορετικα και ασχοληθηκε με αυτο που κανεις δεν θα περιμενε: Την φωτογραφια. Η δουλεια του ειχε επιτυχια, παρουσιαστηκε και βραβευτηκε σε πολλες εκθεσεις ανα τον κοσμο.
Περισσότερα..
O Michael Ackerman γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1967 στο Τελ Αβιβ.Το 1974 μετακομίζει στη Νέα Υόρκη με την οικογένεια του και το 1985 ξεκίνησε να σπουδάσει στο New York University in Alabany. Το 1990 παραταει το πανεπιστήμιο και ξεκινάει τη φωτογραφία στο δρόμο και τα night clubs.Δημιουργεί ένα σκοτεινό θάλαμο στην κουζίνα του σπιτιού του και την ιδία χρονιά στέλνει φωτογραφίες σε μια free( press)εφημερίδα.
Περισσότερα..
O Anders Petersen θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς Ευρωπαίους φωτογράφους της εποχής μας. Γεννήθηκε στην Στοκχόλμη το 1944 και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας με την γιαγιά του. Μια παιδική ηλικία που έχει στοιχειώσει στην μνήμη του και απόηχους της οποίας προσπαθεί να ανακαλύψει στις φωτογραφίες του. Ο ίδιος έχει πει ότι ο ρόλος των αναμνήσεων είναι καθοριστικός στην φωτογραφία του. Στα 18 του αποφάσισε να γνωρίσει τον κόσμο. Πρώτος και καθοριστικός για την φωτογραφική του εξέλιξη σταθμός, το Αμβούργο. Εκεί τον τράβηξε η νύχτα και οι άνθρωποι του κοινωνικού περιθωρίου. Σύχναζε σε κακόφημα μέρη, γνώρισε πόρνες, αλκοολικούς και ναρκομανείς. Οι φωτογραφίες αυτής της περιόδου αποτέλεσαν το υλικό για το πρώτο του μεγάλο project και ένα από τα εμβληματικά βιβλία της σύγχρονης ευρωπαϊκής φωτογραφίας με τον τίτλο «Café Lehmitz». Στην συνέχεια και αφού εν τω μεταξύ έκανε κάποιες σπουδές φωτογραφίας στην Στοκχόλμη, φωτογράφησε για πολλά χρόνια σε άσυλα, φυλακές, γηροκομεία και γενικά σε χώρους όπου η κοινωνία «τακτοποιεί» τα απόβλητά της.
Οι φωτογραφίες του, προδίδουν μια έντονη, πολλές φορές σοκαριστική αμεσότητα, αν και ποτέ δεν γελοιοποιούν, ούτε αντιμετωπίζουν τα θέματα με ηδονοβλεπτική διάθεση. Ο ίδιος λέει, «προσπαθώ να είμαι πρωτόγονος, γνοιάζομαι για τα βασικά, για ένα είδος φωτογραφίας που δεν είναι καθόλου εγκεφαλική και που έχει να κάνει περισσότερο με τις αισθήσεις, τα ένστικτα και την καρδιά.
Προσπαθώ να μην σκέφτομαι όταν φωτογραφίζω, σκέφτομαι πριν και μετά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα». Ένας παθιασμένος φωτογράφος που στην ερώτηση, τι σημαίνει σπίτι για σένα απαντά, «σπίτι με την πρακτική σημασία της λέξης για μένα, είναι εκεί που έχω τα βιβλία μου!
Με μια πιο ευρεία έννοια, σπίτι μου είναι οπουδήποτε μπορώ να συναντήσω ανθρώπους με τους οποίους ταυτίζομαι.»
Περισσότερα..
Ο Rimaldas Viksraitis είναι ένας Λιθουανός φωτογράφος . Φωτογραφίζει εκεί όπου ζει,
στα χωριά και στην εξοχή, ένα τρόπο ζωής που τείνει να εξαφανιστεί.
Στον κόσμο του, οποιαδήποτε φαινομενική «δυσλειτουργία» των συγχωριανών του, που οφείλεται στην ανεξέλεγκτη κατανάλωση αλκοόλ, αποτελεί το πιο σημαντικό στοιχείο των φωτογραφιών του. όλοι ζούνε μες την καλή χαρά.
Συμμετέχει στα πάρτι τους, πίνει και ο ίδιος μαζί τους, κάθεται και συνομιλεί με τα «θεματα» του. Η κοινωνία τους παραμένει ανέπαφη από gadgets του σύγχρονου τρόπου ζωής που συχνά εξαλείφουν κάθε ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ των μελώ ν της.
Είναι καταφανές πως ο φωτογράφος είναι ευτυχισμένος και εξοικιωμένος με αυτό που κάνει .
Τα μοντέλα του από την άλλη, φαίνονται να συνενούν με μεγάλη ευχαρίστηση να…βγούν από τα ρούχα τους! Υποθέτω πως αυτό οφείλεται στο αλκοόλ και τη θερμή ατμόσφαιρα ή ίσως και να επιδίδονται συχνα σε ομαδικό sex!
Το παζλ συμπληρώνουν διάφορα οικόσιτα και κατοικίδια ζώα που φαίνεται να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας. Ξεφυτρώνουν εκεί που δεν το περιμένεις.
Τα ζώα στις φωτογραφίες, όπως και οι άνθρωποι, φαίνονται κι αυτά εξοικιωμένα με τις καταστάσεις.
Έτσι, προκύπτουν παράδοξες και υπέροχες σουρεαλιστικές εικονές. Όλα αυτά φαντάζουν συναρπαστικά και άν μιλούσα Λιθουανικά θα συμμετείχα κι εγώ στο πάρτι!
Ωστόσο, δεδομένου ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ ούτε σε μένα ούτε σε εσάς, Ο Viksraitis μας παρέχει μια θέση. Θεατές σε ένα έργο με πολύ συναίσθημα και αλκοόλ στο θέατρο του παραλόγου…
Martin Parr, November 2008
Grimaces of the Weary Village.
Οι ιστορίες των ανθρώπων ενός κόσμου που παρακμάζει.
Ένας άγνωστος φωτογράφος που ζει ανάμεσα τους και τους φωτογραφίζει.
Ένας διάσημος φωτογράφος που ανακαλύπτει τη δύναμη των φωτογραφιών του.
Ένα βραβείο, η φάρμα των ζώων, άφθονη βότκα κι ένα χωριό που.. βγαίνει κυριολεκτικά από τα ρούχα του.
Περισσότερα…
Κι άλλα..
Ο David Ho δημιουργεί σκοτεινή ψηφιακή τέχνη με ειρωνεία. Κομμάτια που εκφράζουν τη θλίψη, την απελπισία, την απομόνωση και τη σεξουαλική διαταραχή γίνονται ιδιαίτερα συναισθηματικές καταστάσεις σε κρύο και μεταλλικά χρώματα για το καβαλέτο του καλλιτέχνη. Εντός των διαφόρων λογισμικό που έχει επιλέξει για παλέτα του, ο κ. Ho είναι ένα μοναδικό αποτελεσματική επικοινωνία του γκροτέσκο. Randy M Dannenfelser.
Πάνω από 15 χρόνια εργάζεται ως ανεξάρτητος σχεδιαστής, εικονογράφος και εικαστικός, νομίζω ότι η δημιουργία της τέχνης έχει γίνει περισσότερο ανάγκη όσο τίποτα. Παραγωγικότητα, απόσπαση της προσοχής, μια αίσθηση της αθανασίας, μια διέξοδο για την έκφραση, είναι μερικοί λόγοι.
O 
Περισσότερα..
O Misha Gordin, γεννήθηκε το 1946 στην Ρίγα της τότε Σοβιετικής Ενωσης και νυν Λετονίας. Εκανε σπουδές μηχανικού αεροσκαφών, αλλά δεν δούλεψε ποτέ στην πολιτική αεροπορία. Η πρώτη του δουλειά, ήταν ως μηχανικός ειδικών εφέ, στο Riga Motion Studios. Ξεκίνησε να φωτογραφίζει ερασιτεχνικά στην ηλικία των 19 χρονών, κάνοντας κυρίως πoρτραίτα και φωτογραφία ρεπορτάζ. Απογοητευμένος από τα αποτελέσματα, σταματά να φωτογραφίζει εντελώς για δύο χρόνια, και όταν ξαναξεκινά, επικεντρώνεται στην δημιουργία εικαστικών concept με έντονο το ονειρικό και σουρεαλιστικό στοιχείο. Ανάμεσα στις βασικές του επιροές, οι Dostoevsky και Bulgakov, καθώς και οι σκηνοθέτες Tarkovsky και Parajanov. Το 1974 αφήνει την Ρίγα και ταξιδεύει στην Αμερική όπου ζει και εργάζεται ως σήμερα. Οι φωτογραφίες τού Misha Gordin έχουν αποσπάσει πολλά διεθνή βραβεία, και φιλοξενούνται σε διάφορα μουσεία και γκαλερί ανα τον κόσμο. Αξίζει να σημειωθεί, οτι όλες οι φωτογραφίες του είναι αποτέλεσμα δουλειάς στον σκοτεινό θάλαμο, όπου με το πέρασμα του χρόνου έχει αναπτύξει δικές του τεχνικές παραποίησης του (των) αρχικών καρέ. Οπως έχει δηλώσει ο ίδιος σε συνεντεύξεις του, δεν βρίσκει τον λόγο να ασχοληθεί με επεξεργασία μέσω υπολογιστή, από την στιγμή που ότι θέλει να κάνει, το κάνει στον σκοτεινό του θάλαμο.
Περισσότερα..
O Antoine d’Agata γεννήθηκε το 1961 στη Μασσαλία ,γιος χασαπη,παρατησε το σχολειό στα 17 του χρονια.Τα επόμενα του χρόνια τα πέρασε μέσα στα ναρκωτικά το αλκοόλ τη ροκ και το σεξ.Το 1982 έφυγε από τη Γαλλία όπου και αυτή ήταν η απόφαση που έσωσε τη ζωή του όπως λέει ο ιδιος.Γυρισε πολλά μέρη και κατέληξε να είναι delivery boy στη Νέα Υόρκη όπου παράλληλα σπούδασε και φωτογραφία.Δάσκαλος του υπήρξε η Nan Goldin που είχε μεγάλη επιρροή στη μετέπειτα δουλεία του. Η νύχτα, τα ναρκωτικά, το σεξ, η περιπλάνηση. Οι φωτογραφίες του Antoine D’ Agata είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλή καταγραφή και έκθεση ακραίων εμπειριών. Είναι η συνειδητή βουτιά σε ένα ανοίκειο και ταυτόχρονα οικείο σύμπαν που συνδυάζει τον κίνδυνο, την επιθυμία, την απώλεια και την ευκαιρία. Και η βουτιά αυτή γίνεται χωρίς καμία ιδιαίτερη φροντίδα, απαλλαγμένη από «ηθικά» προσωπεία, όπως ακριβώς και τα βαθύτερα ένστικτά μας. Οι φωτογραφίες μοιάζουν να έχουν τραβηχτεί τυχαία, ανάλογα με τις εκάστοτε περιστάσεις. Σε όλες όμως, οι εμμονές παραμένουν σταθερές: οι δρόμοι, ο φόβος, η εγκατάλειψη και η σεξουαλική πράξη. Στις φωτογραφίες του D’ Agata, ο θεατής γίνεται ο ίδιος ηθοποιός που ακροβατεί ανάμεσα στον οργασμό και στο θάνατο, ανάμεσα στο συνειδητό και στο ασυνείδητο, εκφράζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την ίδια του την ανάγκη να υπάρξει. Έτσι, παρά την ωμότητα των σκηνών, ο θεατής δεν μπαίνει στη θέση του ηδονοβλεψία αλλά συμμετέχει σε μια ακραία ανταλλαγή εμπειριών και αναρωτιέται για την κατάσταση του κόσμου και του εαυτού του. Ο ίδιος ξέρει ότι η φωτογραφία είναι ένα ψέμα. Ο χρόνος και ο χώρος χειραγωγούνται και χρησιμοποιούνται για να βοηθήσουν το φωτογράφο να εκφραστεί. Όπως, άλλωστε λέει, οι μόνες φωτογραφίες που πραγματικά υπάρχουν είναι οι «αθώες» φωτογραφίες, αυτές που μπορεί κανείς να βρει στα οικογενειακά άλμπουμ ή στα αρχεία της αστυνομίας. Αυτό το ψέμα όμως χρησιμοποιεί, και χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι άρτιες τεχνικά συνθέσεις, για να μετατρέψει μια μοναχική σε μια εκκεντρική συλλογική εμπειρία.
Γεννημένος το 1939 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης μεγαλώνει σε ένα αυστηρό Καθολικό περιβάλλον .Όπως αναφέρει ο ίδιος αυτό το γεγονός και η παρουσία του σε ένα τροχαίο ατύχημα,όπου το κεφάλι ενός κοριτσιού κατρακύλησε στα ποδιά του,σημαδεύουν το έργο του.Το 1961 ξεκινά σπουδές στην γλυπτική,αργότερα δουλέυει σαν φωτογράφος στον στρατό και την περίοδο 76-77 σπουδαζει φωτογραφία στο Αλμπουρκέκι στο Νέο Μεξικό όπου ζει μέχρι σήμερα. Ο Witkin έχει ψύχωση με «ανθρώπους-φρικιά»,μεγαλόσωμες γυναίκες, νάνους, ερμαφρόδιτους, ακρωτηριασμένους, νεκρούς κ.ο.κ.Τους σκηνοθετεί,παίρνοντας την έμπνευση του από την ιστορία της τέχνη,σε Μπαρόκ σκηνικά και δραματικούς φωτισμούς και πολύ συχνά γρατζουνάει και μουτζουρώνει τα αρνητικά για να έχουν οι φωτογραφίες του μια αίσθηση παλαιότητας και φθοράς. Επίσης συνηθίζει να δημιουργεί still life με ακρωτηριασμένα μέλη νεκρών.Ομορφιά που έχει περάσει,κατεστραμμένες ζωές,τέρατα,πλάσματα μισά άνθρωποι-μισά ζώα,εικονες που εχουν αποτυπωθεί στην ιστορία της Δυτικής τέχνης,περνάνε μέσα από το μυαλό του Witkin και μας παρουσιάζονται με πολλές φορές ενοχλητικό και σίγουρα περίεργο τρόπο.
Περισσότερα..
Πολύ περισσότερα…
