«Η Σάρα Κέιν πέθανε τραγικά. Ήταν τόσο μεγάλος και τόσο βαθύς ο τρόμος του κόσμου. Δεν τον άντεξε. Ήταν γυμνή. Απροστάτευτη. Γυμνά είναι και τα έργα της. Τρομαγμένα. Τρομερά»
Η υπόθεση της σύντομης ζωής και του τραγικού της τέλους, δε έπαψε στιγμή να απασχολεί τον κόσμο του θεάτρου. Ακόμα και ο τρόπος της αυτοκτονίας της στην κλινική στην οποία νοσηλευόταν μετά από μια αποτυχημένη απόπειρά της, παίρνει διαστάσεις μύθου. Βρέθηκε κρεμασμένη από τα κορδόνια των παπουτσιών της σε μια τουαλέτα στο London’s King’s College Hospital. Η Σάρα Κέιν συναγωνίζεται το μύθο της Σύλβια Πλαθ και των ιδανικών νέων αυτόχειρων στην ιστορία της τέχνης. Υπάρχει πιο ιδανικό τέλος για μια ιδιοφυία από αυτό; Τρεφόμαστε από την ιδέα των ρομαντικών ηρώων. Προτιμάμε να είναι σαν τη Σύλβια Πλαθ και όχι σαν τον Τζεφ Κουνς. Υπάρχει πάντα αυτή η επικίνδυνη, τραγική παρεξήγηση: Να βλέπουμε τα έργα τους σαν μια προετοιμασία για το τέλος, ή σαν μέρος αυτού του δραματικού τέλους. Αν και έχουν γραφτεί πολλά για την θυελλώδη προσωπικότητά της, στην παραγματικότητα, μόνο μέσα από τα έργα μπορούμε να διαβάσουμε πράγματα για το χαρακτήρα της. Οι πληροφορίες για την προσωπική της ζωή είναι ελάχιστες. Οι φίλοι της κράτησαν το στόμα τους κλειστό.Οι πληροφορίες που έχουμε είναι ότι έδινε μάχη για χρόνια με την κατάθλιψη.
Η Σάρα Κέιν γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1971, στο Μπρέντγουντ του Εσσεξ και μεγάλωσε μέσα σε μια οικογένεια ευαγγελιστών. Σπούδασε θέατρο στο πανεπιστήμιο του Μπέρμινχαμ και αποφοίτησε το 1992. Εγραψε τις δυο πρώτες σκηνές του Blasted, στη διάρκεια των σπουδών της. Ηθελε να γίνει ποιήτρια, αλλά θεώρησε ότι δε μπορούσε να εκφράσει μέσα από την ποίηση τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Επέλεξε την τέχνη του θεάτρου. Η ίδια δήλωνε ότι τη θεωρούσε την πιο υπαρξιακή τέχνη, γιατί «το θέατρο δεν έχει μνήμη». Ανάμεσα στο κοινό που παρακολούθησε την επί σκηνής παράσταση αυτών των σκηνών ήταν ο ατζέντης Μελ Κάνιον, ο οποίος της συνέστησε να στείλει τη δουλειά της στο Ρόγιαλ Κορτ. Εδώ γεννιέται θεατρικά η Σάρα Κέιν. Eδώ γεννιέται το «In-yer-face theatre» Ηδη από το 1979, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Μαξ Στάφορντ Κλαρκ, το Ρόγιαλ Κορτ, μέσα στην ταραχώδη δεκαετία του ’80 στη Βρετανία, έθρεψε μια ομάδα νέων τότε συγγραφέων, όπως η πρόωρα χαμένη ‘Αντρεα Ντάμπαρ, ο Χανίφ Κιουνέισι, η Σάρα Ντάνιελς και ο Τζιμ Κάρτράϊτ. Στη διάρκεια όλης αυτής της δεκαετίας το Ρόγιαλ Κορτ κολύμπησε κόντρα στο ρεύμα του πλούσιου μιούζικαλ και των ελαφρών κωμωδιών του Γουέστ Εντ, ανεβάζοντας έργα όπως το Top Girls της Κάριλ Τσέρτσιλ.
Στη δεκαετία του 1990 αναλαμβάνει καλλιτεχνικός διευθυντής ο Στίβεν Ντάλτρι. Είναι νέος, θυμωμένος και θορυβώδης. Φέρνει τον αέρα της αμφισβήτησης των 50΄s. Το ίδιο και οι νέοι συγγραφείς του Ρόγιαλ Κορτ. Η Σάρα Κέιν, ο Τζο Πένχολ, ο Τζες Μπάτεργουρορθ, ο Αντονι Νίλσον, ο Μάρτιν Μακ Ντόνα, ο Μαρκ Ρέιβενχιλ. Τα έργα τους είναι ωμά, κανένας έλεος για το θεατή. Κάθε ανέβασμα είναι μια πρόκληση. Το Ρόγιαλ Κορτ είναι το πιο μοντέρνο θέατρο της Ευρώπης. Η πρότασή του είναι ισχυρή. Αυτά τα παιδιά γράφουν και φτιάχνουν το θεατρικό κίνημα που εξακολουθεί να επηρεάζει από άκρη σε άκρη την Ευρώπη μέχρι σήμερα. Λέγεται: «In-yer-face theatre». Μέχρι σήμερα είναι το πιο ισχυρό θεατρικό ρεύμα του μεταπολεμικού κόσμου. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η ωμή αναπαράσταση της πραγματικότητας. Κύριος σκοπός, να ταρακουνηθεί το κοινό. Κυρίως αυτό. Το Ρόγιαλ Κορτ μέσα από επικρίσεις ισχυροποιείται όλο και περισσότερο. Το αναγνωρίζει πρώτα η παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Την ίδια εβδομάδα που οι New York Times παρουσιάζουν το Royal Court ως το πιο σημαντικό θέατρο στην Ευρώπη, οι Times το αποκαλούν «χωματερή».
Ο Τζακ Τίνκερ της Daily Mail έκανε λόγο για «αηδιαστική γιορτή βρομιάς», ενώ ο Τσαρλς Σπένσερ της Telegraph το αποκάλεσε «δυσάρεστο έργο». Το Blasted αποτελεί θεατρικό σκάνδαλο, εφάμιλλο αυτού που δημιούργησε ο Εντουαρντ Μποντ, στο ίδιο θέατρο, το 1965 με το «Saved”. Tότε τον είχε υποστηρίξει ο Λόρενς Ολίβιε. Τώρα με τη σειρά του, αυτός και ο Χάρολντ Πίντερ υπερασπίζονται την καλλιτεχνική δημιουργία της Κέιν. Οι ίδιες περίπου αρνητικές κριτικές γράφονται και για το “Phaedra’s Love”. H Τelegraph γράφει: «Εδώ δεν απαιτείται κριτικός θεάτρου, απαιτείται ψυχίατρος». Μόνο με το τέταρτο έργο της, το Crave, η κριτική αρχίζει κάπως να μετακινείται θετικά. Αρχίζουν να αναγνωρίζουν ότι αυτό το ρεύμα δεν είναι μια πρόσκαιρη μόδα. Οι συγγραφείς έχουν την δική τους προσωπική, ισχυρή φωνή.
Η Σάρα Κέιν στη σύντομη καριέρα της έγραψε 5 έργα: Blasted, Phaedra’s Love, Cleansed, Crave, 4.48 Psychosis και μια ταινία (Skin)
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=Z35muSllISg&feature=player_embedded[/youtube]
Το 2005, η Γκάρντιαν δημοσιεύει αυτό: Μια δημόσια συγγνώμη για τον τρόπο με τον οποίο απεκάλεσε τη Σάρα Κέιν. Οχι, δε νοσηλευόταν σε ψυχιατρική κλινική, όχι δεν ήταν τρελή. Αυτό διαβάζει κανείς κάτω από τις γραμμές. Είναι η δημόσια συγγνώμη μιας μεγάλης εφημερίδας προς την οικογένεια και τους φίλους της έξι χρόνια αργότερα. Η αναγνώριση μιας συγγραφέως, της οποίας τα έργα μέχρι και σήμερα δεν έχουν παιχτεί στις μεγάλες σκηνές της Βρετανίας. Λίγο πιο κάτω ακολουθεί μια συνέντευξη του συγγραφέα Μαρκ Ρέιβενχιλ. Οι φήμες λένε ότι δέχτηκε να μιλήσει, με αυτή τη συμφωνία: να αποκατασταθεί το όνομά της.Μιλάει για τη φίλη του για πρώτη φορά, έξι χρόνια μετά το θάνατό της. Ο Ρέιβεχνιλ λέει με το κλασικό χιούμορ του ανάμεσα στα άλλα: “Οπου και αν πάω από τότε που πέθανε, με ρωτάνε αν ήξερα τη Σάρα Κέιν. Και πιστεύω πως όταν πεθάνω, στη νεκρολογία μου θα υπάρχει το “γνώριζε τη Σάρα Κέιν”. Για τον Ρέιβενχιλ η Κέιν είναι μια κλασική συγγραφέας. Η καλύτερη της γενιάς τους. «Η δουλειά της είναι πολύ καλύτερη από το μύθο της αυτοκτονίας της», λέει. «Κανένα έργο δε γράφτηκε από ένα άτομο που ήξερε ότι θα αυτοκτονήσει . Ο μύθος , η βιογραφία και τα κουτσομπολιά είναι πλήθος γύρω από το έργο του κάθε καλλιτέχνη, δυσκολεύει την άποψή μας, αλλά κανείς δεν την ήξερε περισσότερο από όσο η ίδια τον εαυτό της. Αν και την γνώριζα δεν την ξέρω. Κανείς ποτέ δε την ήξερε. Καλύτερα, ας σκύψουμε πάνω από το έργο της».
Η υπόθεση της σύντομης ζωής και του τραγικού της τέλους, δε έπαψε στιγμή να απασχολεί τον κόσμο του θεάτρου. Ακόμα και ο τρόπος της αυτοκτονίας της στην κλινική στην οποία νοσηλευόταν μετά από μια αποτυχημένη απόπειρά της, παίρνει διαστάσεις μύθου. Βρέθηκε κρεμασμένη από τα κορδόνια των παπουτσιών της σε μια τουαλέτα στο London’s King’s College Hospital. Η Σάρα Κέιν συναγωνίζεται το μύθο της Σύλβια Πλαθ και των ιδανικών νέων αυτόχειρων στην ιστορία της τέχνης. Υπάρχει πιο ιδανικό τέλος για μια ιδιοφυία από αυτό; Τρεφόμαστε από την ιδέα των ρομαντικών ηρώων. Προτιμάμε να είναι σαν τη Σύλβια Πλαθ και όχι σαν τον Τζεφ Κουνς. Υπάρχει πάντα αυτή η επικίνδυνη, τραγική παρεξήγηση: Να βλέπουμε τα έργα τους σαν μια προετοιμασία για το τέλος, ή σαν μέρος αυτού του δραματικού τέλους. Αν και έχουν γραφτεί πολλά για την θυελλώδη προσωπικότητά της, στην παραγματικότητα, μόνο μέσα από τα έργα μπορούμε να διαβάσουμε πράγματα για το χαρακτήρα της. Οι πληροφορίες για την προσωπική της ζωή είναι ελάχιστες. Οι φίλοι της κράτησαν το στόμα τους κλειστό.Οι πληροφορίες που έχουμε είναι ότι έδινε μάχη για χρόνια με την κατάθλιψη.
Η Σάρα Κέιν γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1971, στο Μπρέντγουντ του Εσσεξ και μεγάλωσε μέσα σε μια οικογένεια ευαγγελιστών. Σπούδασε θέατρο στο πανεπιστήμιο του Μπέρμινχαμ και αποφοίτησε το 1992. Εγραψε τις δυο πρώτες σκηνές του Blasted, στη διάρκεια των σπουδών της. Ηθελε να γίνει ποιήτρια, αλλά θεώρησε ότι δε μπορούσε να εκφράσει μέσα από την ποίηση τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Επέλεξε την τέχνη του θεάτρου. Η ίδια δήλωνε ότι τη θεωρούσε την πιο υπαρξιακή τέχνη, γιατί «το θέατρο δεν έχει μνήμη». Ανάμεσα στο κοινό που παρακολούθησε την επί σκηνής παράσταση αυτών των σκηνών ήταν ο ατζέντης Μελ Κάνιον, ο οποίος της συνέστησε να στείλει τη δουλειά της στο Ρόγιαλ Κορτ. Εδώ γεννιέται θεατρικά η Σάρα Κέιν. Eδώ γεννιέται το «In-yer-face theatre» Ηδη από το 1979, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Μαξ Στάφορντ Κλαρκ, το Ρόγιαλ Κορτ, μέσα στην ταραχώδη δεκαετία του ’80 στη Βρετανία, έθρεψε μια ομάδα νέων τότε συγγραφέων, όπως η πρόωρα χαμένη ‘Αντρεα Ντάμπαρ, ο Χανίφ Κιουνέισι, η Σάρα Ντάνιελς και ο Τζιμ Κάρτράϊτ. Στη διάρκεια όλης αυτής της δεκαετίας το Ρόγιαλ Κορτ κολύμπησε κόντρα στο ρεύμα του πλούσιου μιούζικαλ και των ελαφρών κωμωδιών του Γουέστ Εντ, ανεβάζοντας έργα όπως το Top Girls της Κάριλ Τσέρτσιλ.
Στη δεκαετία του 1990 αναλαμβάνει καλλιτεχνικός διευθυντής ο Στίβεν Ντάλτρι. Είναι νέος, θυμωμένος και θορυβώδης. Φέρνει τον αέρα της αμφισβήτησης των 50΄s. Το ίδιο και οι νέοι συγγραφείς του Ρόγιαλ Κορτ. Η Σάρα Κέιν, ο Τζο Πένχολ, ο Τζες Μπάτεργουρορθ, ο Αντονι Νίλσον, ο Μάρτιν Μακ Ντόνα, ο Μαρκ Ρέιβενχιλ. Τα έργα τους είναι ωμά, κανένας έλεος για το θεατή. Κάθε ανέβασμα είναι μια πρόκληση. Το Ρόγιαλ Κορτ είναι το πιο μοντέρνο θέατρο της Ευρώπης. Η πρότασή του είναι ισχυρή. Αυτά τα παιδιά γράφουν και φτιάχνουν το θεατρικό κίνημα που εξακολουθεί να επηρεάζει από άκρη σε άκρη την Ευρώπη μέχρι σήμερα. Λέγεται: «In-yer-face theatre». Μέχρι σήμερα είναι το πιο ισχυρό θεατρικό ρεύμα του μεταπολεμικού κόσμου. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η ωμή αναπαράσταση της πραγματικότητας. Κύριος σκοπός, να ταρακουνηθεί το κοινό. Κυρίως αυτό. Το Ρόγιαλ Κορτ μέσα από επικρίσεις ισχυροποιείται όλο και περισσότερο. Το αναγνωρίζει πρώτα η παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Την ίδια εβδομάδα που οι New York Times παρουσιάζουν το Royal Court ως το πιο σημαντικό θέατρο στην Ευρώπη, οι Times το αποκαλούν «χωματερή».
Ο Τζακ Τίνκερ της Daily Mail έκανε λόγο για «αηδιαστική γιορτή βρομιάς», ενώ ο Τσαρλς Σπένσερ της Telegraph το αποκάλεσε «δυσάρεστο έργο». Το Blasted αποτελεί θεατρικό σκάνδαλο, εφάμιλλο αυτού που δημιούργησε ο Εντουαρντ Μποντ, στο ίδιο θέατρο, το 1965 με το «Saved”. Tότε τον είχε υποστηρίξει ο Λόρενς Ολίβιε. Τώρα με τη σειρά του, αυτός και ο Χάρολντ Πίντερ υπερασπίζονται την καλλιτεχνική δημιουργία της Κέιν. Οι ίδιες περίπου αρνητικές κριτικές γράφονται και για το “Phaedra’s Love”. H Τelegraph γράφει: «Εδώ δεν απαιτείται κριτικός θεάτρου, απαιτείται ψυχίατρος». Μόνο με το τέταρτο έργο της, το Crave, η κριτική αρχίζει κάπως να μετακινείται θετικά. Αρχίζουν να αναγνωρίζουν ότι αυτό το ρεύμα δεν είναι μια πρόσκαιρη μόδα. Οι συγγραφείς έχουν την δική τους προσωπική, ισχυρή φωνή.
Η Σάρα Κέιν στη σύντομη καριέρα της έγραψε 5 έργα: Blasted, Phaedra’s Love, Cleansed, Crave, 4.48 Psychosis και μια ταινία (Skin)
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=Z35muSllISg&feature=player_embedded[/youtube]
Το 2005, η Γκάρντιαν δημοσιεύει αυτό: Μια δημόσια συγγνώμη για τον τρόπο με τον οποίο απεκάλεσε τη Σάρα Κέιν. Οχι, δε νοσηλευόταν σε ψυχιατρική κλινική, όχι δεν ήταν τρελή. Αυτό διαβάζει κανείς κάτω από τις γραμμές. Είναι η δημόσια συγγνώμη μιας μεγάλης εφημερίδας προς την οικογένεια και τους φίλους της έξι χρόνια αργότερα. Η αναγνώριση μιας συγγραφέως, της οποίας τα έργα μέχρι και σήμερα δεν έχουν παιχτεί στις μεγάλες σκηνές της Βρετανίας. Λίγο πιο κάτω ακολουθεί μια συνέντευξη του συγγραφέα Μαρκ Ρέιβενχιλ. Οι φήμες λένε ότι δέχτηκε να μιλήσει, με αυτή τη συμφωνία: να αποκατασταθεί το όνομά της.Μιλάει για τη φίλη του για πρώτη φορά, έξι χρόνια μετά το θάνατό της. Ο Ρέιβεχνιλ λέει με το κλασικό χιούμορ του ανάμεσα στα άλλα: “Οπου και αν πάω από τότε που πέθανε, με ρωτάνε αν ήξερα τη Σάρα Κέιν. Και πιστεύω πως όταν πεθάνω, στη νεκρολογία μου θα υπάρχει το “γνώριζε τη Σάρα Κέιν”. Για τον Ρέιβενχιλ η Κέιν είναι μια κλασική συγγραφέας. Η καλύτερη της γενιάς τους. «Η δουλειά της είναι πολύ καλύτερη από το μύθο της αυτοκτονίας της», λέει. «Κανένα έργο δε γράφτηκε από ένα άτομο που ήξερε ότι θα αυτοκτονήσει . Ο μύθος , η βιογραφία και τα κουτσομπολιά είναι πλήθος γύρω από το έργο του κάθε καλλιτέχνη, δυσκολεύει την άποψή μας, αλλά κανείς δεν την ήξερε περισσότερο από όσο η ίδια τον εαυτό της. Αν και την γνώριζα δεν την ξέρω. Κανείς ποτέ δε την ήξερε. Καλύτερα, ας σκύψουμε πάνω από το έργο της».
Sarah Kane: Λαχταρώ
Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου. Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου, Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου, Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό, Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ” αρέσουν τα παπούτσια σου, Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο, Και να σου τρίβω το σβέρκο σου, Και να σου φιλάω τα πόδια σου, Και να σου κρατάω το χέρι σου, Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου, Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου, Και να γελάω με την παράνοια σου, Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο, και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν, Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα, Και να σ” αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα, Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο, Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ, Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ” αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα. Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου. Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου, Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου, Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ, Και να τρελαίνομαι όταν αργείς, Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα, Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια, Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός, Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο, Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς, Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου, Και να παρακαλάω να σ” ήξερα μια ζωή. Και ν” ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου, Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου, Και να τρομάζω όταν θυμώνεις, Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο, Και να σ” αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία, Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς, Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω, Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω, Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι, Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου, Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες, Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις, Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς, Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω, Και ν” αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ” το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω, Και ν” αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι, Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ” αγαπούσε, Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις, Και να σ” αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια, Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα, Και να μη σ” αφήνω να σηκωθείς απ” το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις, Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω, Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι, Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα, Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα, Και να θέλω ότι θέλεις, Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής, Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου, Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς, Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ” ζωή σου, Και να ξεχνάω ποιος είμαι, Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί, Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο Τον ακάθεκτο Τον ακατάλυτο Τον ακατάσβεστο Τον μεταρσιωτικό Τον ψυχαναληπτικό Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή, ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ