Rodrigo Garcia – Golgota picnic

Οταν η βία εισάγεται ως αισθητικό γεγονός, οι λέξεις αδειάζουν από το οξύ νόημά τους και η ουσία ενός εγχειρήματος αποδυναμώνεται εξ ορισμού. Αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι η αίσθηση που μεταδίδει ο πάντα ακραίος Ροντρίγκο Γκαρσία με τα αιρετικά θεάματά του.
Τόσο ώστε να αναρωτιέται κανείς αν η πρόκληση είναι για την πρόκληση ή αν οι συχνά αποκρουστικές εικόνες του πετυχαίνουν να αφυπνίσουν την οργή μας για τις καταστροφικές υποσχέσεις της καταναλωτικής κοινωνίας.
golgota-picnic-bild-540x304
Με τον συμβολικό τίτλο «Golgota picnic» ο Αργεντινός συγγραφέας, σκηνοθέτης και σκηνογράφος επιχειρεί να αντιπαραβάλει τη μανιακή εμμονή μας στο κεφαλαιοκρατικό μοντέλο της αφθονίας με τη θρησκοληψία, έτσι όπως καπηλεύεται εδώ και αιώνες τον χριστιανικό -και ιδιαίτερα τον καθολικό- κόσμο. Καθολικός ο ίδιος, έχοντας βιώσει την οικονομική κατάρρευση της χώρας του αλλά και τη ανάλογη σταδιακή αποσύνθεση της Ισπανίας στην οποία ζει τώρα, θίγει καυτά θέματα που έντεχνα αποσιωπώνται ή αγγίζονται με αβρότητα από άλλους ομότεχνούς του.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ενδιαφέρουσες δονήσεις σε επίπεδο ιδεών που εξαπολύει, τις εμπνευσμένες από πίνακες των Τζιότο, Βαν ντερ Βάιντεν και Ρούμπενς σκηνές του και κάποιες εντυπωσιακές βιντεοπροβολές, όπως αυτή του έκπτωτου αγγέλου που παραπέμπει στην ταινία του Βιμ Βέντερς «Τα φτερά του έρωτα».
Κατ’ επέκταση, ενώ η παράστασή του ορθώνει μια αντικαπιταλιστική κραυγή και ένα δριμύτατο κατηγορώ στην Καθολική Εκκλησία, το αποσπασματικό, γεμάτο τετριμμένες υποδείξεις, κείμενο («Οποιος δεν έχει χιούμορ, δεν απολαμβάνει τη ζωή», «Μόνο οι ηλίθιοι θέλουν να ζήσουν», «Μισούμε τους πλούσιους. Εμείς που δεν είμαστε πλούσιοι επιτέλους συμφωνούμε σε κάτι, «Hell is here»…) και ο τρόπος διαχείρισης των υλικών του φθηναίνουν το αποτέλεσμα, ενώ η ωμότητά των δράσεων συχνά ξεπερνά κάθε όριο, με κίνδυνο οι εμπρηστικές καταγγελίες να γίνουν μπούμερανγκ.
Και το πρόβλημα βέβαια δεν έγκειται στην απομυθοποίηση της ζωής του Χριστού (στην προκειμένη περίπτωση παρουσιάζεται σαν άνθρωπος τρωτός και μάλιστα με τα στοιχεία ενός απαράδεχτου δημαγωγού), που αφηνίασε τους Γάλλους φονταμενταλιστές Καθολικούς τόσο ώστε να δημιουργήσουν επεισόδια έξω από το θέατρο στο Παρίσι.
Η ιστορία του θείου δράματος, εξάλλου, ιδωμένη από αντίστροφη οπτική μπορεί να θεωρηθεί και ως ένας ύμνος στην πράξη εκείνη που εξιλεώνει την ανθρωπότητα.
Το πρόβλημα δεν αναδύεται ούτε μέσα από τις αιχμηρές αναφορές στην πολιτισμική κληρονομιά της Δύσης -τον τρόπο, δηλαδή, με τον οποίο μεγάλο μέρος έργων υψηλής τέχνης πραγματεύονται θρησκευτικά θέματα αναπαριστώντας συχνά εικόνες τρόμου. Ούτε ακόμη και στο χαλί από άπειρα ψωμάκια χάμπουργκερ που κάλυψαν όλη τη σκηνή «ευωδιάζοντας» ενοχλητικά και έχοντας την πρόθεση να αντιπαραθέσουν το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων από τον Ιησού με το θαύμα του (σύγχρονου) Θεού Μακ Ντόναλντς.
Το πρόβλημα ξεκινά από την ανάγκη του πολύπλευρου δημιουργού να σοκάρει το κοινό -και ας το αρνείται ο ίδιος- με κάθε δυνατό μέσο. Μόνο που σ’ αυτή την περίπτωση ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, καθώς η περφόρμανς καταφεύγει σε επιτηδευμένες ευκολίες, υπερκαταναλώνει και κατ’επέκταση «καίει» τα ευρήματά της και κυρίως προκαλεί αηδία.
Είδαμε λοιπόν ζωντανά σκουλήκια να επιπλέουν μέσα σε έναν Πύργο της Βαβέλ από μπιφτέκια, υποδεικνύοντας τα συστατικά με τα οποία μας δηλητηριάζουν καθημερινά οι πολυεθνικές των φαστφουντάδικων.
Είδαμε ανθρώπους να κάνουν εμετό, σεξουαλικά συμπλέγματα να λούζονται με πολύχρωμες μπογιές, τρίχες απόκρυφων σημείων του σώματος να φτιασιδώνονται, γεννητικά όργανα επί σκηνής αλλά και μεγεθυμένα σε γιγαντοοθόνη. Βαρεθήκαμε να ατενίζουμε τη θέα ενός επίμονου και αδικαιολόγητου γυμνού.
Με αποκορύφωμα τον ολοτσίτσιδο πιανίστα Μαρίνο Φορμέντι (τον έχουν αποκαλέσει Γκλεν Γκουλντ του 21ου αιώνα) να κλείνει απρόσμενα την παράσταση ερμηνεύοντας εξαιρετικά το 45λεπτο έργο του Χάιντ «Επτά τελευταίες λέξεις του Χριστού στο Σταυρό». Η θεία μουσική σε διάλογο με το απεχθές σήμερα.
 
[vimeo]http://vimeo.com/29909860[/vimeo]

Κίνημα Πανικού

Το αυτοαποκαλούμενο Κίνημα Πανικού (Mouvement panique) σχηματίσθηκε το 1962 στο Παρίσι.
451_orig
Εμπνευσμένοι από το θεό Πάνα και τον κινηματογράφο του Μπουνιουέλ, τα ιδρυτικά του μέλη,  Fernando Arrabal, Alejandro Jodorowsky και Roland Topor, επιδόθηκαν σε μία σειρά ακραίων εικαστικών δρώμενων και παραστάσεων που σόκαραν: έσφαζαν χήνες επί σκηνής, άλειφαν γυμνές γυναίκες με μέλι για να κολλήσουν επάνω τους ζωντανά φίδια, ενώ για την ταινία Το Ιερό Όρος (1973) του Jodorowsky, σκηνοθέτησαν την κατάκτηση του Μεξικό από τους Ισπανούς με πρωταγωνιστές βατράχους και σαύρες.
Ο λόγος πίσω από τις χαοτικές και σουρεαλιστικές δραστηριότητες του Κινήματος Πανικού δεν ήταν άλλος από την αντίδραση στην μετατροπή του σουρεαλιστικού κινήματος σε επικρατούσα τάση. Οι τρεις καλλιτέχνες επέλεξαν να διαμαρτυρηθούν για τον mainstream, πλέον, σουρεαλισμό, καθιστώντας τον ακόμη πιο ρηξικέλευθο – ακόμη σουρεαλιστικότερο.
Ένα από τα εμβληματικότερα έργα του Κινήματος Πανικού δεν είναι άλλο από το βιβλίο ενός εκ των τριών ιδρυτών του, το Le Locataire Chimerique του Roland Topor. Ο γνωστός στα καθ’ ημάς και ως Ο Ένοικος (εκδ. Opera 1994, μετ. Αχιλλέας Κυριακίδης) γράφτηκε το 1964 και είναι η ιστορία ενός ήπιου, φιλήσυχου και διακριτικού νεαρού άντρα ο οποίος μετακομίζει στο διαμέρισμα μίας γυναίκας μετά την αυτοκτονία της. Αρχικά ικανοποιημένος με το νέο του σπίτι, ο Trelkovsky αρχίζει να υποφέρει από ανεξέλεγκτο φόβο και άγχος μετά από μία παρατήρηση των γειτόνων του κατά τις ώρες της κοινής ησυχίας. Κατατρεγμένος από ενοχές και ανησυχίες οι οποίες σύντομα δίνουν τη θέση τους στον πανικό, ο Trelkovsky αποφεύγει να μετακινεί έπιπλα στο σπίτι του, απομονώνεται από τους φίλους του, για να καταβυθιστεί στην απόλυτη παράνοια. Εκτός ελέγχου πλέον, ο ήρωας του Topor παραμένει ένας παρατηρητής σε παράλυση, ο οποίος παρακολουθεί την απώλεια της ταυτότητάς του εν μέσω αιματοβαμμένων παραισθήσεων και σουρεαλιστικών φαντασιώσεων, για να καταλήξει σε μία αιματηρή κορύφωση.
Με εκτενείς αναφορές στον Κάφκα αλλά και τον Ντοστογιέφσκι, ο Roland Topor πλέκει μία αλληγορία για τον αντικονφορμισμό, τη σύγκρουση των τάξεων (οι αυστηροί γείτονες του Trelkovsky είναι αξιότιμοι Γάλλοι αστοί εν αντιθέσει με τον ήρωα), την αποξένωση των καλλιτεχνών, τον πολιτικό ακτιβισμό, και την απομόνωση στην οποία οδηγούν με ακρίβεια οι κοινωνικές πιέσεις.
Η σκοτεινή θεματική του Ενοίκου δεν πτόησε το ύφος του βιβλίου. Πιθανώς σε αυτό να συνετέλεσε και το γεγονός ότι ο Roland Topor υπήρξε καταξιωμένος κομίστας: ο Ένοικος διέπεται από τόνο εύθυμο και διαβάζεται μάλλον εύκολα.
Πιστός στο βιβλίο και στην αφοσίωση του Topor στο σουρεαλισμό, ο Roman Polanski μετέφερε τον Ένοικο στη μεγάλη οθόνη το 1976 κρατώντας για τον εαυτό του τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Ένοικος του Πολάνσκι ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία, το δράμα και τον τρόμο και αποτελεί, μαζί με το Μωρό της Ρόζμαρι και το Repulsion, τη σκοτεινή Τριλογία των Διαμερισμάτων του σκηνοθέτη.
 
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=aM3RtHxOCKs[/youtube]

Η Απαγορευμένη Εκπαίδευση

Sousanis
Η Απαγορευμένη Εκπαίδευση (La Educacion Prohibida) είναι ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε το 2012. Περιγράφει ποικίλες εναλλακτικές πρακτικές εκπαίδευσης και αντισυμβατικά σχολεία στη Λατινική Αμερική και την Ισπανία, και περιλαμβάνει εκπαιδευτικές προσεγγίσεις όπως η λαϊκή επιμόρφωση, το σύστημα Μοντεσσόρι, η προοδευτική εκπαίδευση, η εκπαίδευση Βάλντορφ, η κατ οίκον διδασκαλία. Το ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε 10 θεματικά επεισόδια, που το καθένα παρουσιάζει μια διαφορετική πτυχή της εκπαίδευσης στο πλαίσιο του σχολείου και έξω από αυτό. Τα θέματα περιλαμβάνουν την ιστορία του σχολικού συστήματος, την εξουσία και δύναμη στα σχολεία, την αξιολόγηση και το διαχωρισμό των μαθητών, την κοινωνική λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, καθώς και το ρόλο των εκπαιδευτικών και των οικογενειών. Η ταινία περιέχει σχεδόν 30 λεπτά κινουμένων σχεδίων και μια φανταστική δραματοποιημένη ιστορία που συνδέει τα επεισόδια. Είναι η πρώτη Ισπανική ταινία που χρηματοδοτήθηκε μέσω της μεθόδου πληθοχρηματοδότησης και προβλήθηκε ταυτόχρονα σε 130 πόλεις, σε 13 χώρες, με συνολικό αριθμό 18.000 θεατών μέσα σε μια μέρα.
 
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=6RNRRqybUpE[/youtube]

Ερείπια – Οροθετικές γυναίκες

Το χρονικό μιας διαπόμπευσης.
26296_Ruins-1000x558-logo-7
Ένα ντοκιμαντέρ για τη συγκλονιστική υπόθεση ποινικοποίησης του HIV στην Ελλάδα. Η εξιστόρηση της δίωξης των οροθετικών γυναικών, οι οποίες προσήχθησαν από την Ελληνική Αστυνομία, υπέστησαν εξαναγκαστικούς ελέγχους για ΗΙV, προφυλακίστηκαν για κακούργημα, και τελικά διαπομπεύτηκαν, όταν οι φωτογραφίες και τα προσωπικά τους δεδομένα δημοσιοποιήθηκαν στα ΜΜΕ, λίγες μέρες πριν τις εθνικές εκλογές της 6ης Μαΐου 2012.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=9zyEegBtC1Q#t=76[/youtube]

Η «θεραπεία της παρθένου»… ή αλλιώς: Όταν οι πολιτικοί εξαγνίζονται με (οροθετικό) αίμα – Της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου.
Ο μύθος της «θεραπείας της παρθένου», καταγράφεται για πρώτη φορά τον 16ο αιώνα στην Ευρώπη και κορυφώνεται τον 19ο αιώνα, στη Βικτωριανή Αγγλία. Βάσει αυτού, το αίμα που προκύπτει από τον βιασμό μιας παρθένας θα καθαρίσει το μολυσμένο από σύφιλη αίμα αυτού που το μοιράζεται, δηλαδή του βιαστή, ο οποίος τελικά θα θεραπευτεί. Αρκετοί ιστορικοί και κοινωνικοί επιστήμονες, στην προσπάθεια να εξηγήσουν την ιδεοληψία, εντοπίζουν την απαρχή αυτής στους χριστιανικούς μύθους, σύμφωνα με τους οποίους η αγνότητα των παρθένων προσφερόταν ως μέσο προστασίας από τους δαίμονες.
Στα μέσα του 1760, αρχίζουν να καταγράφονται τα πρώτα μολυσμένα με σύφιλη παιδιά (το μικρότερο ήταν δύο ετών)ως αποτέλεσμα βιασμών για τη θεραπεία ενήλικων ανδρών. Αυτό μάλλον εξηγεί και τα αυξημένα κρούσματα βρεφικών και παιδικών βιασμών κυρίως στη Νότια Αφρική, με τη Ζιμπάμπουε να πρωταγωνιστεί ακόμα και στις μέρες μας. Στη Βικτωριανή Αγγλία, μάλιστα, εμφανίζεται και το αρκετά προσοδοφόρο επάγγελμα της συρραφής κόλπων, ώστε να πείθονται οι άνδρες που πλήρωναν τους νταβατζήδες της εποχής για να τους βρουν παρθένα, από το αίμα που θα έρεε κατά την πρώτη επαφή από την επέμβαση.
Πηδώντας τους αιώνες φτάνουμε στο ευρωπαϊκό σήμερα της απόλυτης αντιστροφής. Μιας διεστραμμένης αντιστροφής  που θέλει το μολυσμένο αίμα ιερόδουλης ως μέσο εξαγνισμού.
Ποιοι είναι οι βιαστές;
Ακριβώς μία εβδομάδα πριν τις εκλογές, εντοπίζεται, συλλαμβάνεται και διαπομπεύεται η πρώτη οροθετική ιερόδουλη. Ήταν ένα κορίτσι 22 ετών με καταγωγή από τη Ρωσία. Οι φωτογραφίες της καθώς και όλα τα προσωπικά της δεδομένα αναρτώνται στο site της Ελληνικής Αστυνομίας, «βάσει εισαγγελικής διάταξης» όπως αναφέρεται στην ανάρτηση με σκοπό «την προστασία του κοινωνικού συνόλου». Στη συνέχεια οδηγείται στον εισαγγελέα και με τη σύμφωνη γνώμη του ανακριτή, προφυλακίζεται για το κακούργημα της βαριάς σκοπούμενης βλάβης σε άγνωστο αριθμό θυμάτων. Ακολουθούν άλλες έντεκα, έπειτα άλλες πέντε, έπειτα άλλες έξι και ποιος ξέρει όσο διαβάζετε αυτές τις γραμμές, πόσες ακόμα;  Όπως κατέληγε άλλωστε η τελευταία ανακοίνωση της Αστυνομίας: οι έλεγχοι θα συνεχιστούν. Άρα, αυτονόητα, και η διαπόμπευση.
Στην πλειοψηφία τους ήταν τοξικοεξαρτημένες και κάποιες από αυτές άστεγες. Πλην μίας, από όσες έχουν καταθέσει μέχρι σήμερα, δήλωσαν ότι δεν γνώριζαν ότι ήταν φορείς του ιού HIV/AIDS. Δια της μεθόδου της Αστυνομίας και των εμπλεκόμενων υπουργείων –Προστασίας του Πολίτη και Υγείας (μιας και την επιχείρηση παρακολουθούσε και το εποπτευόμενο από το Υπουργείο Υγείας ΚΕΕΛΠΝΟ)– τώρα, εκτός από τις ίδιες, το έμαθε το πανελλήνιο. Πλην δε της ίδιας της αρρώστιας αλλά και της άνευ δικαστικής απόφασης βεβαιότητας περί πορνείας, πληροφορηθήκαμε τα ονοματεπώνυμά τους, τις χώρες καταγωγής και τον τόπο κατοικίας, τις ηλικίες, ακόμα και τα ονόματα των γονέων τους.
Σε επικοινωνία μας με την Ελένη Σπαθανά, τη μία εκ των δικηγόρων που εκπροσωπούν τις έντεκα γυναίκες που συνελήφθησαν μετά την 22χρονη Ρωσίδα, μαθαίνουμε μεταξύ άλλων ότι «πρώτα από όλα, δεν πιστοποιείται ότι εκδίδονταν. Στη δικογραφία δεν προκύπτει κανένα στοιχείο που να στοιχειοθετεί πορνεία. Πρόκειται για μια αυθαίρετη υπαγωγή η οποία ποινικοποιεί την οροθετικότητα και τη χρήση και με τα δύο αυτά δεδομένα εξάγεται το αυθαίρετο συμπέρασμα περί πορνείας».
Ενδεικτική είναι η μαρτυρία μίας εκ των γυναικών, η οποία δηλώνει ότι δεν εκπορνεύεται, ότι είναι ωστόσο χρήστρια ναρκωτικών και ότι συνελήφθη σε δρόμο όπου γίνεται χρήση. Όσο δε αφορά την ανάρτηση των φωτογραφιών την 1η Μαΐου, «έχουμε καταθέσει αίτηση για ανάκληση της εισαγγελικής διάταξης». Ίσως γι’ αυτό και οι φωτογραφίες των συγκεκριμένων έντεκα που είχαν την τύχη να σπεύσουν άμεσα στο πλευρό τους δικηγόροι, αποσύρθηκαν μυστηριωδώς από το site της Αστυνομίας. Δεν ισχύει δυστυχώς το ίδιο και για τις υπόλοιπες.
Αντιθέτως, εφημερίδες όπως η Espresso τις έκανε πρωτοσέλιδο με τίτλους του τύπου: «Κίνδυνος θάνατος: αυτή είναι η 22χρονη που έσπειρε τον τρόμο». Αλλά και σοβαρότερα  –όπως τουλάχιστον θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται– ΜΜΜΕ,  σαν το skai.gr, αναπαρήγαγαν τις φωτογραφίες τους. Τηλεοπτικοί ρεπόρτερ υπό τις διαταγές κάποιου Ευαγγελάτου όργωναν τις περιοχές όπου καταγγέλθηκε ότι εκδίδονταν για να μιλήσουν με τους γείτονες και να μας πληροφορήσουν σε τι στάσεις τις είχαν δει να συνευρίσκονται, πόσο μελαμψοί ήταν οι πελάτες τους, ότι το έκαναν για 2 ευρώ προκειμένου να συμπληρώσουν για να πάρουν τη δόση τους κτλ. Και όλα αυτά επαναλαμβάνουμε: υπό το πρόσχημα του κοινωνικού συμφέροντος και του υπέρτερου δικαιώματος της προστασίας της δημόσιας υγείας.
Γι’ αυτό και κάθε ανάρτηση ή τηλεοπτική αναφορά συνοδευόταν από τα τηλέφωνα του ΚΕΕΛΠΝΟ με σκοπό τάχα μου να καλούν οι πελάτες πορνείας για να ενημερώνονται και να εξετάζονται. Και κάθε τόσο άκουγες: «στις 5.000 ανέρχονται τα τηλεφωνήματα», «Αναμένεται να ξεπεράσουν τις 6.000», «Τηλεφωνούν και ανήλικοι», «Τηλεφωνούν και γυναίκες που υποπτεύονται τους άντρες τους».
Έτσι νομιμοποίησαν και την διαπόμπευση ο πρώην Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, ο πρώην Υπουργός Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος ακόμα και ο ίδιος ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Γι’ αυτό μας έκανε μαθήματα ηθικής η κυρία Τζένη Κρεμαστινού, η οποία με τον τίτλο της προέδρου του ΚΕΕΛΠΝΟ, μας νουθέτησε δια τηλεοράσεως για σταθερές, μόνιμες ερωτικές σχέσεις. Και φυσικά δεν άργησε να έρθει και η νομιμοποίηση μέσα από εφημερίδες όπως η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, όπου ο αρθρογράφος Πάσχος Μανδραβέλης, αντεπιτέθηκε στους εκατοντάδες έλληνες και ξένους επικριτές της πρακτικής των Υπουργείων, βαφτίζοντάς τους  οπαδούς της «Ελλάδας της πολλής επαναστατικότητας» και εξηγώντας ότι: «[…] Σε δημόσιες υποθέσεις δεν υπάρχουν προσωπικά δεδομένα και η δημοσιοποίηση των στοιχείων δεν έγινε επειδή οι συγκεκριμένες γυναίκες ήταν τοξικομανείς ή οροθετικές στο σπίτι τους. Έγινε επειδή -έστω παρανόμως- ασκούσαν δημόσια επαγγελματική δραστηριότητα». Επαναλαμβάνουμε ότι τουλάχιστον μία γυναίκα κατέθεσε ότι δεν εκπορνεύεται. Ίσως βέβαια ο συνάδελφος να ξέρει καλύτερα…
Ήταν πράγματι ο μόνος τρόπος;
Στη συλλογική συνείδηση έχει επικρατήσει σε μεγάλο βαθμό η άποψη ότι κάπως έπρεπε να ενημερωθούν όσοι πήγαν με αυτέ τις γυναίκες, να εξεταστούν οι ίδιοι, να ενημερώσουν με τη σειρά τους πιθανούς μόνιμους ή μη συντρόφους και να σπάσει έτσι η αλυσίδα της μετάδοσης. Ήταν όμως πράγματι ο μόνος τρόπος, όπως μας λένε; Αρκεί επίσης μόνο η εισαγγελική διάταξη για να «κρεμαστούν» σε δημόσια θέα και μάλιστα στο ίδιο το site της Αστυνομίας τα προσωπικά δεδομένα;
Τηλεφωνώντας στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, ο υπάλληλος που σήκωνε το τηλέφωνο, ισχυριζόταν ότι δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητες της Αρχής. Σε επικοινωνία μας με τον δικηγόρο των οκτώ οργανώσεων που κατέθεσαν καταγγελία στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, Βασίλη Σωτηρόπουλο θα μάθουμε ότι δεν ισχύει ο ισχυρισμός «γι’ αυτό και προχωρήσαμε άλλωστε σε καταγγελία. Έχουμε και σχετικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου».
Από κει και πέρα, ήταν πράγματι ο μόνος τρόπος ενημέρωσης του κοινού με σκοπό την προστασία της δημόσιας υγείας; «Στην υπόλοιπη Ευρώπη, δεν επικηρύσσουν δίνοντας στη δημοσιότητα φωτογραφίες» λέει ο κ. Σωτηρόπουλος και συνεχίζει « Όταν προκύπτει από ελέγχους ότι βρέθηκε κάποιος οροθετικός σε οίκο ανοχής, αρκούνται στην ανωνυμοποιημένη καταγγελία με γεωγραφικές και χρονικές πληροφορίες. Ούτε καν το είδος της ασθένειας δεν δίνουν. Από κει και πέρα, δημιουργούνται αρχεία της αστυνομίας, στα οποία μπορεί να έχει πρόσβαση αυτός που θα απευθυνθεί έπειτα από τη δημοσιοποίηση και με έναν κωδικό που λαμβάνει αφού πρώτα έχει δώσει τα στοιχεία του στην Αστυνομία, μπορεί να πληροφορηθεί κάποια επιπλέον στοιχεία. Και σε αυτή την περίπτωση ωστόσο, θα δει κάποιες φωτογραφίες για παράδειγμα. Όχι τα ονόματα των γονέων, την καταγωγή και όλα τα στοιχεία που έδωσε η ελληνική αστυνομία».
Προεκλογικός πανικός 
Όσο κι αν ο κύριος Χρυσοχοϊδης επιμένει ότι «Τι θα πει είναι προεκλογικές αποφάσεις; Προεκλογικά, δηλαδή μεταδίδονται οι ασθένειες; Προεκλογικά δεν εγκληματούν τα δίκτυα; Προεκλογικά δεν μοιράζουν ναρκωτικά; Τι θα κάνουμε; Θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά; Μα αυτή είναι μια άποψη ενός πολιτικού συστήματος που καταρρέει σήμερα. Που κατέρρευσε και καταδικάστηκε από το λαό», τόσο ο χρόνος όσο και ο τρόπος που λειτούργησαν οι εποπτευόμενες από τον ίδιο και τον συνάδελφό του, Ανδρέα Λοβέρδο, αρχές, μαρτυρούν αν όχι πρόθεση, τουλάχιστον πανικό, αυτού ακριβώς του συστήματος όπου αναφέρθηκε ο υπουργός.
Γυναίκες που συλλαμβάνονται στους δρόμους για εξακρίβωση, άστεγες και τοξικομανείς, που μεταφέρονται σε αστυνομικά τμήματα και με όρους υποχρεωτικότητας υπόκεινται στο τεστ σάλιου, το λεγόμενο «rapid test». Δίχως συναίσθηση οι περισσότερες, λόγω της χρήσης ναρκωτικών, και άρα ανίκανες να επιλέξουν με πλήρη συνείδηση αν επιθυμούν πρώτα απ’ όλα να εξεταστούν με αυτή τη διαδικασία ή αν επιθυμούν δικηγόρο. Γυναίκες με τη δαμόκλειο σπάθη της ούτως ή άλλως παραβατικής –λόγω της χρήσης– ζωής, να καλούνται από τους αστυνομικούς, τις εισαγγελικές και ανακριτικές αρχές να καταθέσουν για μια υπόθεση που θα κρίνει τη ζωή τους –καθώς βαρύνονται με κακούργημα– υπό την επήρεια κατευναστικών χαπιών που τους δόθηκαν για τα στερητικά της χρήσης.
«Πρώτα απ’ όλα αμφισβητούμε ακόμα και τον ισχυρισμό ότι εξετάστηκαν με τη θέλησή τους. Μιλάμε για τοξικομανείς υπό την επήρεια ναρκωτικών» λέει ο κύριος Τζανέτος Αντύπας από τη ΜΚΟ PRAKSIS. «Έπειτα, υπάρχει μια διαδικασία για να ανακοινώσεις σε κάποιον ότι είναι οροθετικός» συνεχίζει ο κ. Τζανέτος «πριν του κάνεις το τεστ πρέπει να τον ενημερώσεις και αν βγει θετικό πρέπει να το ανακοινώσει γιατρός μαζί με ψυχολόγο. Και δεν το λέμε αυθαίρετα. Διεθνώς, η ψυχολογία του ανθρώπου στον οποίο ανακοινώνεται κάτι τέτοιο συνδέεται  με αυτήν του ανθρώπου που του ανακοινώνεται ο θάνατος ενός πολύ κοντινού του προσώπου. Υπάρχουν άνθρωποι που αυτοκτόνησαν μετά την ανακοίνωση».
Τόσο οι δύο πρώην υπουργοί, όσο και οι εκπρόσωποι αυτών των μέσων ενημέρωσης, πώς στ’ αλήθεια θα νιώσουν αν μία απ’ αυτές τις γυναίκες κρεμαστεί στο κελί της; Κι αν εξακολουθεί να είναι ριζωμένο στο μυαλό τους ότι οι γυναίκες αυτές συνειδητά σκορπούσαν τον θάνατο, όπως έγραψαν, ποια θα είναι η στάση τους αν αυτοκτονήσει ο εξίσου διαπομπευμένος γιος ή μητέρα κάποιας από τις γυναίκες; Κι αν η απάντηση σε αυτό εξακολουθεί να είναι ότι εκείνες εγκλημάτησαν πρώτες, μήπως μπήκαν οι αρχές και τα ΜΕ στον κόπο να σκεφτούν πώς νιώθουν σήμερα οι υπόλοιποι οροθετικοί; Αυτοί που παίρνουν την αγωγή τους και προσπαθούν να ζήσουν όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι συνάνθρωποί τους; Τη στιγμή που στην ευρωπαϊκή κατά τα λοιπά Ελλάδα του 2012, υπάρχουν γιατροί που αρνούνται να τους αναλάβουν, χωρίς καμία κύρωση από τον ιατρικό σύλλογο, και από το λάβουν απλώς μέτρα ασφαλείας επιλέγουν να τους εκθέτουν σε κίνδυνο, αν όχι στο θάνατο;
Ή μήπως το στίγμα δεν έφυγε ποτέ ούτε από τα υποτιθέμενα λογικά και πολιτισμένα κεφάλια των αρχών και των ΜΜΕ; Μήπως κι αυτοί πιστεύουν ότι το AIDS κολλάει απ’ τον αέρα, όπως οι αστυνομικοί που συνόδευαν τις διαπομπευόμενες οροθετικές, αγγίζοντάς τις με χειρουργικά γάντια; Μήπως πιστεύουν ότι AIDS κολλάνε μόνο οι πόρνες και οι ομοφυλόφιλοι; Μήπως πιστεύουν ότι είναι η τιμωρία της «έκλυτης ζωής»; Ότι πρέπει να καούν στην πυρά; Κι αν ήταν γιος τους ή κόρη τους, στ’ αλήθεια τι θα έκαναν; Μήπως θα τους έβρισκαν καμιά παρθένα για να θεραπευθούν με το αίμα της;
 

Περισσότερα…

Eye of Storm Experiment

Μετά την δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ το 1968 , η δασκάλα Jane Elliott ήθελε να διδάξει την τάξη τρίτης δημοτικού για το ρατσισμό. Αντί για μια μακρά συζήτηση γι ‘αυτό, αποφάσισε να δείξει στα 8χρονα παιδιά τι είναι ρατσισμός, ορίστε όλα τα σχετικά με αυτό το διάσημο πείραμα:
blue-green-eye-race-experiment
Με τον Μαρτιν νεκρό μόλις την προηγούμενη ημέρα στο Μέμφις, η Elliott ενθάρρυνε την τρίτη δημοτικού να συζητήσουνε για το πώς κάτι τόσο φρικτό θα μπορούσε να συμβεί.
“Είπα τελικά, «Παιδιά μήπως έχετε καμία ιδέα για το πώς αισθάνεται κάποιος που δεν είναι λευκός σε αυτή τη χώρα;”
Τα παιδιά κουνούσαν το κεφάλι τους και είπαν ότι ήθελαν να μάθουν, έτσι η Elliott όρισε τους κανόνες.
Τα παιδιά με τα μπλε μάτια πρέπει να χρησιμοποιούν ένα φλιτζάνι για να πιουν από τη βρύση.
Τα παιδιά με τα μπλε μάτια πρέπει να φύγουν πιο αργά για μεσημεριανό γεύμα και διάλειμμα.
Τα παιδιά με τα μπλε μάτια δεν πρέπει να μιλάνε στα παιδιά με τα καφέ μάτια.
..Τα παιδιά με τα μπλε μάτια ήταν ταραξίες και μαθαίναν αργά.
Μέσα σε 15 λεπτά, η Elliott λέει ότι παρατήρησε τα παιδιά με τα καφέ μάτια να μεταμορφώνονται σε νεορατσιστές και τα παιδιά με τα μπλε μάτια να γίνονται αβέβαια και εκφοβισμένα.
Τα παιδιά με τα καφέ μάτια “έγιναν αυταρχικά, αλαζονικά και επικριτικά” λέει. ” Και έξυπνα! Έξυπνα! Ξαφνικά, οι δυσλεκτικοί αναγνώστες ήταν καλύτεροι. Σκέφτηκα, « Αυτό δεν είναι δυνατόν, είναι στη φαντασία μου». Και είδα ακόμη και  τα περισσότερο “εύστροφα” παιδιά με τα μπλε μάτια να γίνονται “ηλίθια”, φοβισμένα, απογοητευμένα, οργισμένα, αγανακτισμένα και δύσπιστα. Ήταν απολύτως το πιο παράξενο πράγμα που είχα βιώσει ποτέ.”
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=uQAmdZvKf6M[/youtube]
Πηγή..

Λετρισμός

Ο Λετρισμός είναι ένα Γαλλικό Αβάν-γκαρντ κίνημα, που σχηματίστηκε στο Παρίσι, γύρω στο 1940, από τον Ρουμάνο μετανάστη, Ισίδωρο Ισού. Οι Λετριστές παρήγαγαν αξιόλογες θεωρίες που επηρέασαν διάφορους κοινωνικούς, καλλιτεχνικούς και πολιτισμικούς τομείς, από την ποίηση και τον κινηματογράφο έως την ζωγραφική και την πολιτική θεωρία. Το κίνημα έχει τις ρίζες του στην θεωρία του Σουρεαλισμού και του Ντανταϊσμού.
1329_hp_zimmer_ohne_titel_1960
[youtube]http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=MU4vogDIkYc[/youtube]
 
WHAT IS LETTERISM??

The Robbers Cave Experiment

The Robbers Cave Experiment[1]
Το πείραμά το οποίο κατέληξε στην διατύπωση της Ρεαλιστικής Θεωρίας των Συγκρούσεων[2], ήταν μια σειρά πειραμάτων στο πάρκο Robbers Cave στην Οκλαχόμα το 1954, σε ένα διάστημα τριών εβδομάδων.
141840
Κατά τις καλοκαιρινές διακοπές τους, 22 αγόρια που κατασκήνωναν στο πάρκο, έντεκα και δώδεκα ετών, τα οποία ποτέ τους δεν είχαν συναντηθεί μεταξύ τους, χωρίστηκαν σε δύο ξεχωριστές ομάδες με εντελώς τυχαίο τρόπο, ώστε να εξασφαλιστεί ένα συγκρίσιμο υπόβαθρο (όλα τα αγόρια άνηκαν σε προτεσταντικές οικογένειες λευκών της μεσαίας τάξης των ΗΠΑ, των οποίων και οι δύο γονείς ζούσαν, με φυσιολογικό ψυχολογικό προφίλ, σχετικά καλούς βαθμούς και άνω του μέσου όρου νοημοσύνη). Το πείραμα χωρίστηκε σε τρία στάδια.
Κατά το πρώτο στάδιο, οι δύο ομάδες δεν γνώριζαν η μία την ύπαρξη της άλλης και τους ζητήθηκε να αναπτύξουν δραστηριότητες που θα απέφεραν την σύσφιξη των σχέσεων εντός της ομάδας, όπως να δημιουργήσουν μια σημαία για την ομάδα της ή να βρουν ένα όνομα (οι δύο ομάδες ονομάστηκαν «Αετοί» και «Κροταλίες»).
2
Στο δεύτερο στάδιο, οι δύο ομάδες συναντήθηκαν για πρώτη φορά και κλήθηκαν να ανταγωνιστούν σε καλοκαιρινές δραστηριότητες της κατασκήνωσης, όπως αγώνες και δοκιμασίες. Στις νικήτριες ομάδες απονέμονταν χρήσιμα βραβεία. Αρχικά οι προκατάληψη ήταν λεκτική (χλευασμός αντιπάλων), αλλά κατά τη συνέχιση των δραστηριοτήτων μετατράπηκε σε πιο άμεσες συγκρούσεις (κάψιμο σημαίας αντιπάλων, λεηλάτηση του χώρου τους, κλέψιμο ιδιωτικής περιουσίας των αντιπάλων, βίαιη συμπεριφορά). Κατά τη φάση αυτή τα μέλη κάθε ομάδας ανέπτυξαν αρνητικές προκαταλήψεις για τα μέλη εκτός της ομάδας τους (out-group), όπως κατέγραψαν οι παρατηρήσεις του Σερίφ, ενώ αντίθετα υπερτόνιζαν τα θετικά χαρακτηριστικά των μελών τις δικής τους ομάδας (in-group).3
ch5fig5
Κατά τη τρίτη φάση, οι δύο ομάδες κλήθηκαν να δουλέψουν ενωμένα απέναντι σε προβλήματα που απαιτούσαν την συνεργασία των δύο ομάδων, μειώνοντας έτσι την ένταση μεταξύ των ομάδων. Κατά την φάση αυτή, ο Σερίφ και οι συνεργάτες του παρατήρησαν πως οι αρνητικές απόψεις για τα μέλη των αντιπάλων ομάδων μειώθηκαν, χωρίς να εξαφανιστούν πλήρως, και υπήρχε περισσότερη αποδοχή μεταξύ τους.
4
Ο Σερίφ[3] κατέληξε στο συμπέρασμα πως επειδή οι ομάδες δημιουργήθηκαν με τρόπο ώστε να είναι περίπου ίδιες, οι ατομικές διαφορές δεν θα έπρεπε να θεωρούνται αναγκαίες ή υπεύθυνες για την σύγκρουση τους. Όπως φάνηκε στη μελέτη από την φάση που τα αγόρια ανταγωνίζονταν σε παιχνίδια για κάποιο βραβείο, η εχθρική και επιθετική στάση προς μια εξωομάδα προκύπτει όταν οι ομάδες ανταγωνίζονται για τους πόρους που μόνο μία ομάδα μπορεί να επιτύχει. Η δε επαφή με μια εξωομάδα είναι ανεπαρκής, από μόνη της, για τη μείωση των αρνητικών στάσεων. Η τριβή μεταξύ των ομάδων μπορούσε να μειωθεί και οι θετικές σχέσεις μεταξύ τους να διατηρηθούν, με την παρουσία ανώτερων στόχων που προωθούσε η ενωμένη, συνεργατική δράση, πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στρατηγική (π.χ. επικοινωνία). Τα συμπεράσματα αυτής της μελέτης δημιούργησαν την λεγόμενη Ρεαλιστική Θεωρία των Συγκρούσεων, η οποία περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να προκύψουν αρνητικές προκαταλήψεις και στερεότυπα, ως αποτέλεσμα του πραγματικού ανταγωνισμού μεταξύ των ομάδων για επιθυμητούς πόρους.
 
ch5fig6 ch7image1 ch7image2 Eagles1-2 Eagles3-4 Eagles5-6 Eagles7-8
 
[1] Intergroup Conflict and Cooperation: The Robbers Cave Experiment
[2] Realistic conflict theory
[3] Muzafer Sherif
 
Πάλη κι αὐτή.
Ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ, δὲν ὑπάρχει καὶ κάτι ζωντανό!
Τοὐλάχιστον ὅπως ἔχει διαμορφωθῇ ἡ διαβίωσίς μας, ἐδῶ καὶ πολλοὺς πολλοὺς αἰῶνες, ἀναπαράγουμε ἕνα μοντέλο ποὺ λέγεται σύγκρουσις. Μία παραλογία, ποὺ ὅμως εἶναι καθημερινότητά μας.
Μία ἀνισοῤῥοπία ποὺ ὅμως τὴν υἱοθετοῦμε ἀκρίτως…
Ἡ θεωρία τῶν συγκρούσεων μᾶς τρέφει. Ἀλλὰ νομίζω πὼς φθάνουμε στὴν καμπὴ ἐκείνη ποὺ θὰ ζήσουμε δίχως της.
Ὄχι διότι θὰ ἀλλάξουμε ἐμεῖς, ἀλλὰ διότι θὰ μᾶς τὸ ἐπιβάλλῃ ἡ Ἀνάγκη.
Φιλονόη.